Αφιερωμένο στον Χρήστο ΚΟΡΚΑΡΗ. Όσο κι αν φεύγεις μακριά, εδώ θα ‘ρχεσαι πάλι. Στη μνήμη μας παντοτινά, σαν κύμα στ’ ακρογιάλι. Μεσ’ στα τραγούδια σου, εσύ, του χάρου έλεγες πάντα: «Να παίρνεις γέροντες μαζί, και να ξεχνάς τα νιάτα!». Ούτε που σ’ άκουσε ο φονιάς και σου ‘κανε καρτέρι. Μας έμπηξες μεσ’ στην καρδιά, το δίκοχο μαχαίρι. «Πώς έφυγες έτσι κρυφά, με μάρανες τη δόλια!». Ακούμε τη μανούλα σου, να λέει στα μοιρολόγια. Να κλαίει τη βαθιά πληγή, τη λεβεντιά, τα νιάτα, που πια δε θα τα δει κανείς, μεσ’ στη δικιά του στράτα. Πώς στέκεις έτσι σιωπηλός, κι ακίνητος, καμάρι;! Εσύ ο γλεντζές που απανωτό, δεν άφηνες λιθάρι;! Πες μας, Τάκη, γλυκόλογα, διώξε μας το φαρμάκι! Άνοιξ’ τα μάτια τα όμορφα, κοίτα μας, πες μας κάτι! Μονόκλαδο τον αδελφό, τον άφησες μονάχο. Να ‘χει χαμόγελο πικρό, να ‘χει την πίκρα βράχο. «Τέτα» τη φώναζες μικρός, «Τέτα» κι όντως μεγάλος. Τι πον’ έβαλε μέσα της, στον κόσμο δ...