Ο ΚΑΛΟΣ ΚΑΝΕΙ ΚΑΛΟ

(Πινελιά)

Όσες φορές κάθεσαι με διανοούμενους, κυρίως με γεωπόνους, που είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν από κοντά τον Πάρη Ζιάκο, διαπιστώνεις και χαίρεσαι πώς ξεδιπλώνουν με σεβασμό και εκτίμηση τη ζωή ενός αξιόλογου Καθηγητή.

Ξέρουν καλά την πορεία του. Πώς έφτασε σε δύσκολη εποχή σε κορυφή.

Στην αφηγούνται:

-Μετά τις σπουδές διορίστηκε γεωπόνος σε συνεταιρισμό του Τεπελενιού. Επειδή πετύχαινε διαρκώς υψηλά αποτελέσματα στις γεωργικές καλλιέργειες, τον αναβάθμισαν.

-Τον έστειλαν στα Τίρανα - τον έκαναν Καθηγητή σ’ Ανώτερη Γεωργική Σχολή.

-Αφού ξεχώρισε, διακρίθηκε κι εκεί, σε παράδοση ύλης, αλλά και σε συμπεριφορά, κλπ, τον έκαναν Γενικό Διευθυντή στο Υπουργείο Παιδείας για θέματα φοίτησης.

Τότε ο πανέξυπνος και καλοσυνάτος Πάρης, βρήκε την ευκαιρία να προωθήσει σε πανεπιστήμια αρκετά παιδιά μειονοτικών.

Στήριζε, βασικά, τον ικανό.

Τότε ορισμένα άτομα βρήκαν σ’ αυτόν το αποκούμπι.

Βοήθησε ο Πάρης με τις γνωριμίες του, με τις προσβάσεις του μέσα στον κρατικό μηχανισμό, αρκετούς γεωπόνους κι όχι μόνο, να μετατεθούν και να βρουν εργασία ...

Όταν άλλοι - εκείνη την εποχή - για να σου έλυναν πρόβλημα - σε στρίμωχναν για να τους δώσεις, ο καλός μας Πάρης σου έκανε το καλό αφιλοκερδώς.

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

19/09/2018

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει: «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!» Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

Διαβάστε περισσότερα

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ... χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή, του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 27/09/2017

Διαβάστε περισσότερα

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα: - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο). Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

Διαβάστε περισσότερα

Αντίλογος

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου