Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο,ΤΙ ΔΕΝ ΣΟΥ ΧΩΡΕΙ Ο ΝΟΥΣ …


Σε χώρο - μεταξύ ισογείου και πρώτου ορόφου σε μια πολυκατοικία στα Γιάννενα - ήταν δύσκολο μέχρι ακατόρθωτο να κοπεί σκάλα. Το μυαλό του πολιτικού μηχανικού είχε «κολλήσει».
- Συγνώμη, μπορώ να κάνω κι εγώ μια προσπάθεια;
Ήταν ο Σωκράτης Μπαρούτας, εργαζόμενος στην ίδια ιδιωτική εταιρία, που ανέλαβε την πρωτοβουλία, που τόλμησε να δοκιμάσει. Κάτι που πίστευε ότι θα το κατόρθωνε.
Ρίχνει αδιάφορη μέχρι υποτιμητική ματιά στον «μετανάστη» ο Αγαμέμνων και του λέει:
- Αν εσύ φτιάξεις τη σκάλα, εγώ θα σχίσω το πτυχίο! Εδώ, μπροστά στα μάτια σου!
Η σκάλα έγινε, αλλά ο Γιαννιώτης πολιτικός μηχανικός το πτυχίο δεν το ‘σκισε …
Κάτι παρόμοιο, συνέβη του Σωκράτη και στ’ Αργυρόκαστρο. Αυτή τη φορά με σιδερένια σκάλα, σε πολυτελέστατη καφετέρια, πίσω από το στάδιο.  
Ό,τι βλέπει το μάτι του, που έχει σχέση με τη δουλειά του, με το μεράκι του, με το πάθος του, πρώτα το μελετάει καλά, μετά αναλαμβάνει να το φτιάξει ο ίδιος καλύτερο, όσον αφορά την αντοχή, την εμφάνιση και τη λειτουργικότητα.
Λένε στο χωριό:
«Ο Σωκράτης έχει ξεπεράσει τον παππο - Μήτρο και τον θειο - Γιάννη».
Το αμόνι, το καμίνι, τον πάγκο, το τρυπάνι, τη μέγγενη, τις λίμες, τα κατσαβίδια, τα σφυριά, τους τροχούς, τον τόρνο…, όλα σχεδόν τα εργαλεία που συναντούσες στην «οφιτσίνα» του Ξέρρα, τ’ αντικατέστησε με σύγχρονο εξοπλισμό στο μηχανουργείο του.
-Για να φτιάξεις ψωμί, θέλεις ζυμάρι. Για να παράγεις εργαλεία, εξαρτήματα, χρειάζεσαι μέταλλο… Του δίνεις τη μορφή, βάσει εξελιγμένης λογικής, που να συμπεριλαμβάνει όλα τ’ απαραίτητα - αναφέρει σεμνά ο Σωκράτης σε παρέα του.   
Η υπομονή, η παρατηρητικότητα, η περιέργεια, βασικά το DNA, που αποφασίζει σε κάθε άνθρωπο, τον έκανε καινοτόμο, φημισμένο μάστορα.
… μια μέρα ενώ επισκεύαζε ραπτομηχανή ο Γιάννης, βρέθηκε κι ο Σωκράτης, τυχαία, πλάι του.
- Όταν δουλεύω… ούτε ο Χριστός δεν θέλω να με βλέπει - του λέει.
Κι επιχείρησε να του σκάσει μια ανάποδη.
Δεν σου άνοιγε τα μάτια. Ο Γιάννης ήθελε να δούλευε μόνος του. Δεν ήθελε η τέχνη του να βγει εκτός του σπίτι του.
Ο Σωκράτης τώρα κατασκευάζει διάφορα μεταλλικά είδη, εξαρτήματα ... κάγκελα, πόρτες, κάδους απορριμμάτων …  Ό,τι δεν σου χωρεί ο νους.
Συνεργάζεται με τους πάντες …
Προσέχει στη δουλειά του ακόμα και το πέταλο. Το απλό, το στρωτό για τον κάμπο. Κι αυτό με γάντζο, για τ’ ανώμαλα μέρη, ώστε να μην γλιστράει στο βουνό το άλογο.
Προσέχει ακόμα και την κλίτσα του βοσκού, που έχει κι αυτή το δικό της μυστικό. Το μεντεσέ…
Τα πάντα …


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
05/09/2018

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...