Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΕΝΑΣ ΚΟΚΟΡΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΑΛΕΙ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΑΣ


(Παραιτήθηκε ο Γενικός Πρόεδρος της Ομόνοιας, Λεωνίδας Παππάς)

Νύχτα παραιτήθηκε ο Γενικός Πρόεδρος της Ομόνοιας. (Μας τα πρόκοψε και ο Λεωνίδας). Στον κατακαημένο τόπο μας όλα στο σκοτάδι γίνονται.

Και σε προκαλούν, σε αναγκάζουν τα γεγονότα αυτά - όσο αθώος κι αν είσαι - να γίνεσαι καχύποπτος.

Να κοιτάς, να ψάχνεις, πίσω από τα γεγονότα.  

Ο Λεωνίδας Παππάς έπρεπε να είχε παραιτηθεί. Τώρα είναι αργά. Μας έβλαψε με την ακυβερνησία του, τη χρονοτριβή του.

Μας πήγε, κι αυτός, κι άλλο πίσω.

Όλο αυτό το διάστημα δεν είχε τίποτε ξεκάθαρο για το πού μας οδηγεί. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Μάλλον δεν το ήξερε από την αρχή. Γι’ αυτό, με την εκλογή του, με την ανάδειξή του, κάλεσε τους σοφούς του τόπου μας να μάθει την κατάσταση.

Ίσως να τον οδήγησε προψές, στην αναμενόμενη προ καιρού παραίτησή του, η σίγουρη ήττα του στις επόμενες εκλογές της οργάνωσης.

Υπάρχει και το άλλο ενδεχόμενο. Να άδειασε τη γωνιά με συμφωνία, με εντολή, για να προωθηθεί σε άλλη θέση. Να στηριχθεί στις τοπικές εκλογές που ξημερώνουν.  

Να πω ότι κάποιος του το έβαλε στον κρόταφο για να φύγει;! Με την έννοια ότι θέλουν να λαλεί μόνο ένας κόκορας στον τόπο μας (ο Ντούλες) κι υποταχτικέ;! Αν είναι αυτό να βγει, αν έχει κότσια και να το διαλαλήσει!

Υστερόγραφο:

Ετούτη είναι η δεύτερη παραίτηση Γενικού Προέδρου της Ομόνοιας, μετά απ’ εκείνη του Ανδρέα Ζαρμπαλά, που έγινε μέρα μεσημέρι, όχι μεσάνυχτα. Κι είχε σοβαρό λόγο: Σχεδόν όλο το Γενικό Συμβούλιο λειτουργούσε εξαρτημένο από κέντρα.

Άλλοι αποφάσιζαν για μας. Κι αποφασίζουν.

Κι είχε κόσμο ο τόπος τότε, η Εθνική Οργάνωσή μας είχε μέλη.

Τώρα η κονταρομαχία γίνεται απλά να κερδηθεί η θέση στρατηγού χωρίς στρατιά.

Ο τόπος άδειασε.

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
25/04/2018

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα