Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΚΑΜΙΑ ΓΛΩΣΣΑ ΔΕΝ ΒΡΙΖΕΤΑΙ !



Ήταν η περίοδος που το Κόμμα σκεπτόταν πώς να προσφέρει φαγητό στο χωράφι. 

Ν' απαλλάξει τον συνεταιριστή από το μαγείρεμα και απ' τα σακούλια που κουβαλούσε στο μέτωπο εργασίας. 

Πήγαινε στον κάμπο της Δρόπολης και ο Πρώτος Γραμματέας της Κομματικής Επιτροπής, για να συζητήσει γι' αυτό και για άλλα θέματα, αλλά δεν συνεννοούνταν εύκολα με τον κόσμο. 

Οι γυναίκες δεν καταλάβαιναν, ούτε μιλούσαν καλά τ' αλβανικά. 

Τις συμβούλεψε: 

-Να παρακολουθήσετε όλες το φροντιστήριο που ανοίξαμε και λειτουργεί στα Σωφράτικα! "Σαν η τάδε", είχε και το συγκεκριμένο παράδειγμα.

Σε σύσκεψη, που διοργανώθηκε με συμμετοχή και μειονοτικών κομμουνιστών, ανέφερε ο Ράπο Ντερβίσι την παραπάνω ανησυχία του, που ήταν και ανησυχία όλου του κομματικού μηχανισμού.

Πήρε και θέση. Εξέφρασε τη γνώμη του: 

"Την πεθαμένη ελληνική γλώσσα, την παλιά, απ’ την εποχή του Ομήρου, τι τη θέλουμε;
Ακόμα θα τη μιλάμε;! Μετά από τόσα χρόνια λευθεριάς στον τόπο μας, να την είχαμε παρατήσει".

Έχουμε την όμορφη γλώσσα μας, του Ναϊμ, του Σαμί... 

Σηκώθηκαν και δικοί μας άνθρωποι, σαν κουτορνίθια, και τον υποστήριξαν.

Ήταν στην αίθουσα και ο Χρήστος Ντρίτσος, ως δημοσιογράφος.

Αυτός, σιωπή!

Μετά τη σύσκεψη, τον φωνάζει στο γραφείο του ο Ράπο και του λέει: 

-Χρήστο, ενώ προέβλεπα ότι θα σηκωνόσουν πρώτος, ήσουν και εκπαιδευτικός και τα καταλαβαίνεις καλύτερα τα πράγματα, δεν μίλησες καθόλου...;!

-Έκανα καλά - του απαντάει ο Χρήστος -γιατί αν θα μιλούσα, θα σού έβγαινα απέναντι. 

- Να μού 'βγαινες και να σταματούσα την συζήτηση. Να μάθαινα από σένα και να μην έκανα κι αλλού το ίδιο λάθος. 

Ο Χρήστος, απ' τη μετάνοια του Ράπο, πήρε θάρρος και συνέχισε: 

- Η ελληνική είναι πηγή πολλών γλωσσών σ' όλον τον κόσμο, κλπ, κλπ...

Την αλβανική, όμως, δεν τού την έβρισε.

Καμιά γλώσσα δεν βρίζεται!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
31/10/2017

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...