Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΜΟΝΟ ΣΕ ΚΟΙΝΟΧΡΗΣΤΟ ΧΩΡΟ ΕΧΟΥΝ ΑΞΙΑ ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΒΙΒΛΙΑ

Πάνω από χίλια ελληνικά βιβλία, συγκεντρωμένα με μεράκι από παππού - προπάππου, είναι τοποθετημένα προσεκτικά σε ράφια βιβλιοθηκών, σχεδόν σε όλα τα δωμάτια οικίας, κάπου στην Αθηναϊκή συνοικία “Νέα Σμύρνη”.

Μετακομίζουν ο Δημήτρης Παντελέσκου και η Ελένη Κρητικά και, για καλή μου τύχη, με βρήκαν και μου τα χαρίζουν εμένα.

Πριν από μερικά χρόνια,  χάρισαν και αλλού. Σε σχολείο ή σε ίδρυμα … στις Σέρρες.

Πολλά τα βιβλία, εγώ ένας. Κι έχω στο σπίτι μου πλούσια βιβλιοθήκη.

Μόνο αν καθίσει και  ξεσκονίσει κάποιος τα βιβλία μου και προσέξει κάπως, ρίξει μια ματιά από περιέργεια, στους τίτλους τους, θα αποκτήσει γνώσεις.

Σκέφτηκα να παραλάβει τα βιβλία αυτά ο Δήμος Δρόπολης και Πωγωνίου. Κι ας δανειστώ μετά κι εγώ, όποτε μου χρειαστεί για οποιαδήποτε χρήση, κάποιον τίτλο.

Μόνο σε κοινόχρηστο χώρο έχουν αξία τα πολλά βιβλία. Όχι σε ατομική βιβλιοθήκη.

Ίσως, αυτή τη στιγμή, να είναι συσκευασμένα σε χάρτινα κιβώτια από τους δωρητές, τα βιβλία. Έτοιμα κιόλας για μεταφορά.

Πιστεύω ο Δήμος θα ανταποκριθεί θετικά στην πρόταση …


Θησαυρός είναι το βιβλίο - εκμεταλλεύεσαι την ευκαιρία - δεν την αφήνεις να χαθεί.


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
06/08/2017


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...