Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΕΝΑΣ ΤΑΛΑΝΤΟΥΧΟΣ ΜΕΙΟΝΟΤΙΚΟΣ ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΟΣ

Ένα σκούντημα έκανα στον ταλαντούχο γελοιογράφο, από την Κάτω Λεσινίτσα,Κώστα Ράκα:

«Κώστα, θαυμάζω την καταπληκτική σας γελοιογραφία! Χρόνια τώρα κρατάει αυτό το συναίσθημα. Από τότε που βοηθούσατε, με την υπέροχη δημιουργία σας και το "Λαϊκό Βήμα".
Κάποτε καυτηριάζατε τον πόλεμο με τουφέκι. Τώρα δεν ξέρω πώς σαρκάζετε τον άοπλο πόλεμο … Με την γελοιογραφία σας μάς προκαλείτε γέλιο και σκέψη».

Και ο αγαπητός μας Κώστας απαντάει:

«Αγαπητέ, Γιώργο, σας ευχαριστώ για την αξιολόγηση του έργου μου!
Ποτέ δεν χώρισα τη δημιουργία μου - τις πάνω από 20 χιλιάδες γελοιογραφίες - σε χρονικά συστημικά διαστήματα.
Από την πρώτη γελοιογραφία, αυτή του 1979, και ως την πρόσφατη, σχεδόν μ' όλες, εκπέμπω μηνύματα στο φιλότεχνο κοινό. Όλο το έργο μου είναι διαχρονικό και εκφράζει το «πιστεύω» μου.
Παραμένω γελοιογράφος της απεικόνισης των διεθνών πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων.
Η δημιουργία μου αξιολογείται θετικά από τα ΜΜΕ και από την κοινωνία. Εργάστηκα στα περιοδικά «Hosteni», «MAPO», στην εφημερίδα «Albania Free», στον Αλβανικό Ραδιοτηλεοπτικό Σταθμό, κλπ.
Κάθε χρόνο δημοσιεύω περίπου 600 γελοιογραφίες. Διατηρώ πλούσιο αρχείο με θεματολόγιο από τη Μειονότητα. Επιθυμώ ν’ ανοίξω έκθεση με έργα χαρακτικής και γελοιογραφίες, είτε να εκδώσω αυτό το έργο σε λεύκωμα, αλλά απουσιάζει ο χορηγός.
Άνοιξα την πρώτη ατομική έκθεση, με στήριξη της Αλβανικής Πρεσβείας στην Αθήνα, στην Καλλιθέα το 2006. Η Ελληνική Πρεσβεία στα Τίρανα κοιμάται.
Σαν γελοιογράφος έχω κερδίσει 28 εθνικά βραβεία και 4 πρώτα διεθνή.
Σαν καλλιτέχνες μειονοτικοί, αν δεν είμαστε ενωμένοι, να στηρίξουμε ο ένας τον άλλο, ποτέ δεν θα κάνουμε προκοπή …!!!
Σας εύχομαι ό,τι το καλύτερο! Καλή επιτυχία!».

Υστερόγραφο: Ο δημιουργός καλύτερη γελοιογραφία, σε όλη την προσπάθειά του, θεωρεί την εικονιζόμενη, που παρουσίασε στο Διεθνή Διαγωνισμό Γελοιογραφίας στο Μόντρεαλ του Καναδά το 1986, όπου κέρδισε 46 τις εκατό των ψήφων για το Μεγάλο Βραβείο.
Το χέρι που κρατάει κλαρί ελαιόδεντρου σου δημιουργεί την εντύπωση του περιστεριού, που αντί καρπού, κρατάει ανθρώπινα κράνη. Η ιδέα είναι: "Από κανέναν μην ελπίζεις τη λύτρωση σου".

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
05/08/2017

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...