ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΦΩΣ

Ο Βορράς έπρεπε ν’ ανοίξει τα μάτια. Αρκετά έμεινε τυφλός, πίσω από τον κόσμο.

Ο Νότος, που ήταν εξελιγμένος, ασφαλώς, θα βοηθούσε καλύτερα. για να ‘βγαινε κι αυτό το κομμάτι της Αλβανίας απ’ την καθυστέρηση.

Το ‘70, το Κόμμα, καθόρισε τη Δρόπολη να μεταλαμπαδεύσει σ’ ορεσίβιους πολιτισμό.

Να δώσει φως.

Γι’ αυτό τους φόρτωναν σε λεωφορεία - από μέρη, που όλο το χειμώνα ήταν πολιορκημένοι από το χιόνι - έβλεπαν μια χούφτα ουρανό κι έτρωγαν μόνο πατάτες - και τους ξεφόρτωναν στη Δρόπολη.

Τους μοίραζαν σε οικογένειες στα χωριά μας, για να μάθουν απ’ τους κατοίκους εδώ, την καθαριότητα, τη μαγειρική, πώς να φοριούνται, πώς να εργάζονται στο συνεταιρισμό κι ένα σωρό άλλα πράγματα.

Να διδαχθούν πολιτισμένες συμπεριφορές. Να μάθουν, γενικά, τη ζωή.

Αργότερα, όπως θυμάμαι, πήγαν αρκετούς δροπολίτες στις βορινές περιοχές. Για να μεταδώσουν κι επιτόπου την προηγμένη πείρα τους.

Υστερόγραφο: Στην φωτογραφία, που δανείστηκα από τον Κυριάκο Οικονομίδη, στο κέντρο, με την παραδοσιακή δροπολίτικη στολή, που φοράει η νύφη τη Δευτέρα, είναι ορεσίβια.

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

24/08/2017

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει: «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!» Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

Διαβάστε περισσότερα

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ... χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή, του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 27/09/2017

Διαβάστε περισσότερα

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα: - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο). Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

Διαβάστε περισσότερα

Αντίλογος

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου