Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΑΝΑΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ Ή ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ - ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ - ΤΗΣ “ΟΜΟΝΟΙΑΣ” ΣΕ ΚΟΜΜΑ;!

Καιρό τώρα ρίχνω την ιδέα για αναβάθμιση, μετατροπή της εθνικής μας οργάνωσης, της “Ομόνοιας” σε Κόμμα.

Ένα βασικό στοιχείο, χειροπιαστό παράδειγμα, στο οποίο στηρίζω την ιδέα και δεν την αποχωρίζομαι με τίποτε, δεν την αφήνω ορφανή, είναι ότι αυτή η οργάνωση στο ξεκίνημά της, ως ΚΟΜΜΑ, αφού είχε συσπειρώσει το μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου μας γύρω της, κατόρθωσε να βάλει στα έδρανα του Αλβανικού Κοινοβουλίου 5 βουλευτές.

Κι αγωνίστηκε τότε, γνωστές είναι οι επιτυχίες, καλύτερα από ποτέ άλλοτε.

Τι δεν έχει η σημερινή “Ομόνοια” ως Εθνική Οργάνωση και θα το πετύχει η Ομόνοια ως Εθνικό Κόμμα;  

Δεν έχει ούτε είχε το βασικό: την ΕΝΟΤΗΤΑ. Κι είχε γίνει δεκανίκι, μοχλός, γρανάζι ενός παναλβανικού κόμματος, του ΚΕΑΔ.

Λίγοι είναι, κυρίως απλοί πολίτες, που στηρίζουν ανοιχτά την ιδέα αυτή. Ο περισσότερος κόσμος σιωπά ή μάλλον δεν τον νοιάζει διόλου η πρωτοβουλία.

Ένας, όμως, ο πρώην βουλευτής του ΚΕΑΔ, καλός μου φίλος και συγχωριανός μου, ο Κώστας Μακαριάδης, αποκλείει την ιδέα.

Αναφέρει και τους λόγους της άρνησης. Τους κανόνες, τις αρχές, τις θεωρίες, γιατί η Ομόνοια πρέπει μόνο να αναδιοργανωθεί. Κι ότι θα είναι σοβαρό το λάθος, έως εχθρική η μετατροπή της “Ομόνοιας” σε κόμμα.

Γιατί θ’ αντιμετωπίσουν μεγάλο “πρόβλημα” οι ιδεολόγοι μας, οι πολιτικοί μας, οι κομματικοί μας. Θα “χάσουν” το χρώμα τους, την ταυτότητά τους, την οικολογική τους πρόθεση, το φιλελεύθερο, συντηρητικό, ριζοσπαστικό, σοσιαλιστικό, κομμουνιστικό τους “πιστεύω”.

Όλες αυτές οι πεποιθήσεις και προτιμήσεις, λέω εγώ και επιμένω, δεν θα είναι πλέον ευκαιριακές, ατομικές … αλλά ΕΘΝΙΚΕΣ.

Και τα δύο κόμματά μας - ρωτάει ο πρώην βουλευτής μας - τι θα γίνουν;

Η απάντησή μου είναι:

-Να είχαν γίνει κιόλας ΕΝΑ προ καιρού. Η αργοπορία κατέστρεψε πολύ.

Η δημοκρατία στον τόπο μας πρέπει να λειτουργήσει ελληνικά. Να διεξαχθεί αγώνας για την προστασία των συμφερόντων της ταλαιπωρημένης μας Μειονότητας, μέσω Εθνικής Συσπείρωσης.

Τα αλβανικά κόμματα έχουν ποιος να τα στηρίξει. Οι πολλοί Αλβανοί. Το ένα και μοναδικό ελληνικό κόμμα μας, πρέπει να το στηρίξουμε όλοι εμείς, οι Έλληνες Μειονοτικοί.

Ενώ στενεύει κάθε μέρα και περισσότερο ο τόπος μας, συνεχίζουμε ακόμα να ψαχνόμαστε.

Σκεπτόμαστε τον όγκο, τις αποστάσεις, τις διαστάσεις: Κοιτάμε ποιο τάχα είναι μεγαλύτερο ή μικρότερο σχήμα; Το κόμμα ή η οργάνωση κι αν υπάρχει στον κόσμο άλλο πρότυπο της συγκεκριμένης πρωτοβουλίας;

Εκφράζουμε και το παράπονο: Αν διαλύσουμε την “Ομόνοια”  (που δεν την διαλύουμε) πού θα πάει η ιστορική της αξία;!

Αυτό μας μάρανε !!!

Συμβαίνουν αυτά σ' έναν καιρό που η Εθνική μας Οργάνωση είναι μόνον ιδέα, άδειο κοφίνι.

Σχεδόν όλα τα μέλη της, στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές, στήριξαν αλβανικά κόμματα.

(Για την πράξη αυτή, καυχιούνται κιόλας)

Δεν ψήφισαν ΕΘΝΙΚΑ.
 
Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
22/08/2017

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...