Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΠΟΡΤΑ ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΙ ΘΗΣΑΥΡΟ


(Στο στούντιο του ζωγράφου, Σταύρη Τσιάτη)


Τον βρήκα να σχεδιάζει μια γυναικεία ενδυμασία καθημερινής χρήσης στην αρχαιότητα. Είχαν προηγηθεί και ανδρικές.


Αντικρίζω σκαλιστό βασιλικό θρόνο - με φιγούρες και σύμβολα - ριγμένο με μολύβι σε χαρτί και μένω άφωνος …


Για να καταλήξει σε σωστό συμπέρασμα,  ο Σταύρης Τσιάτης ξεφυλλίζει πλούσιο υλικό: μελέτες, ευρήματα, ακούσματα …


Στηρίζεται - βασικά - πάνω σε γλυπτά που κοσμούν αρχαιολογικούς χώρους της περιοχής μας και αναπαράγει μετά την αρχαία φορεσιά.


Καθώς βλέπεις σε έργα: ενδυμασίες, όπλα, διάφορα αντικείμενα, σού αναπαριστάνεται η πολυτάραχη αρχαία εποχή.


Οι προσόψεις στο στούντιο είναι γεμάτες από ποιοτικούς πίνακες, από πορτρέτα, από σκιτσογραφήματα, από ακουαρέλλες… Άλλα έργα είναι εκτεθειμένα, άλλα ακουμπισμένα στον τοίχο κι άλλα στιβαγμένα στο πάτωμα.


Έχει στο συρτάρι του ο συγγραφές οχτώ βιβλία, έτοιμα για εκτύπωση, μ’ εθνογραφικό περιεχόμενο. Με κάπου, στις 400 - 500 σελίδες το καθένα, που λόγω έλλειψης χρημάτων, δεν μπορεί να εκδώσει κανένα.


Αναλύει επιστημονικά, σ’ αυτή τη συγγραφή, τις παραδοσιακές ενδυμασίες 8 περιοχών της επαρχίας Αργυροκάστρου, με εικόνα και κείμενο.


Είναι αυστηρά προσηλωμένος και στο κέντημα, στις εργασίες σ' αργαλειό, στο ύφασμα, στην κλωστή, στο βελόνι ...  


Ο πολυετής μόχθος του, το έργο του, δυστυχώς, είναι κλεισμένο ασφυχτικά μέσα σε μικρό χώρο.  Του πιάστηκε η ανάσα.  Ζητάει αέρα, φως. Να βγει στη φύση. Να πωληθεί.


Ο Σταύρης Τσιάτης δεν εργάζεται πλέον για χρήμα, για υστεροφημία. Είναι ξεπερασμένα πλέον αυτά για τον δημιουργό.  


Ασχολείται με την ανακατάταξη, την επιλογή του έργου ζωής, το ξεχωρίζει, το τακτοποιεί. Κάνει γενικό έλεγχο, τον απολογισμό.


Την πόρτα, που κλείνει πίσω της ανεκτίμητο πλούτο, λες να την ανοίξει γνώστης της τέχνης;! Να αναδείξει, προβάλλει και έκδοση το έργο αυτό;!

Ας ελπίσουμε ... !!!
  


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

29/07/2017

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...