Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΜΠΡΟΣ ΒΑΘΥ ΚΑΙ ΠΙΣΩ ΡΕΜΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑ

Ήταν πολλοί και  διάφοροι οι λόγοι, που στο πρώην σύστημα, ως Μειονότητα, ήμασταν στον τόπο μας, στα σπίτια μας:


Τα χωριά μας βούιζαν από κόσμο, τα σχολεία μας από μαθητές.
Κι αν ήθελες να εγκαταλείψεις το χωριό, δεν στο επέτρεπε με τίποτε ο μονισμός.
Το ερμητικό κλείσιμο, η απομόνωση, τα ηλεκτροφόρα … , δεν σ’ άφηναν να βγεις από τη χώρα.
Η κατάστασή μας τότε ήταν όπως λέει και το ρητό: “Μπρος βαθύ …” Απροσπέραστο ποτάμι.

Ήταν η εποχή του καταδότη.
Με την ανατροπή του καθεστώτος, άλλαξαν πολλά πράγματα, άνοιξαν τα σύνορα. Κατενθουσιασμένος ο κόσμος έτρεξε προς τη ζωή.

Βγήκε από το σκοτάδι στο φως.
Για την Μειονότητα, όμως, που άδειασε τον τόπο της, είναι βαρύ το τίμημα.


Ζούμε τη συνέχεια του ρητού:  “ … και πίσω ρέμα”.  Την εποχή του ψευδοπατριωτισμού.


Με τη σκλαβιά ήμασταν στον τόπο μας, με τη λευτεριά, δυστυχώς, σε άλλον τόπο.


(Μαθητές του σχολείου των Σωφρατίκων - δεκαετία του '70 είναι η λεζάντα σε φωτογραφία του Γιώργου Γκούλιου)
Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

20/07/2017

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017
Διαβάστε περισσότερα

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα