ΠΑΡΑΛΟΓΑ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΩΝ

(Όσο δεν επισκέπτεσαι τον τόπο σου, τόσο ξεπονάς)

Σε καθημερινή βάση, σε διάφορες συζητήσεις μεταξύ μας, εκφράζουμε το παράπονό μας, την ανησυχία μας, για το άδειασμα του τόπου.

Για τους πολλούς θανάτους και τους ελάχιστους τοκετούς στα χωριά μας.

Για τις αραιές επισκέψεις στα σπίτια μας, ακόμα και σε μέρες εορτών, τη μείωση στο ακέραιο των γάμων, των βαπτίσεων σε εκκλησίες και σε ταβέρνες του τόπου.

Μόνο μιλάμε για παραβιάσεις, για κλεψιές, για πιέσεις που δεχόμαστε από εθνικιστικούς κύκλους κι όμως αντίσταση καμία.

Το ξαναλέω. Παραβιάστηκε κλειστό σπίτι στο χωριό μου και ακόμα δεν ήρθε ο νοικοκύρης να το δει.

Ψάχνουμε τους ήρωες, ηρωποιούμε σημερινούς “αγωνιστές” σε έναν παραδομένο τόπο.

Ακόμα και για τους νεκρούς γίνεται κουβέντα, που καταφέραμε να τους ενταφιάζουμε μακριά. Σταδιακά ούτε τα οστά τους, τα λείψανά τους, δεν θα μεταφέρουμε στο νεκροταφείο του χωριού.

Θέλουμε ν’ αλλάξουν τα πράγματα, αλλά ο καθένας μας να είναι αμέτοχος. Η προσπάθεια να γίνεται από άλλους.

Εσύ να παραμείνεις στην ξενιτιά. Και να απαιτείς.

Καυχιούμαστε ότι είμαστε Έλληνες, αποκαλούμε τον εαυτό μας ομονοίτη, αλλά γινόμαστε φερέφωνα, φανατικά μέλη αλβανικών κομμάτων.

Σε τοπικές και βουλευτικές εκλογές, σύσσωμα πλέον, ψηφίζουμε αλβανικό κόμμα. Με τη δικαιολογία ότι στηρίζουμε πρόσωπο. Έλληνα, αλλά με δεμένη γλώσσα.

Αυτά και άλλα πολλά, για δείγμα προανέφερα μόνο λίγα παραδείγματα, με μία και μόνο λέξη, εγώ τα κατονομάζω “ΠΑΡΑΛΟΓΑ”.

Υστερόγραφο: Σωφράτικα, δεκαετία του '60. Δανεισμένη φωτογραφία από το αρχείο του Γιώργου Γκούλιου.

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

30/06/2017

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει: «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!» Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

Διαβάστε περισσότερα

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα: - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο). Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

Διαβάστε περισσότερα

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι». Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι». Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι». Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...

Διαβάστε περισσότερα

Αντίλογος

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου