Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΣΑΝΑΚΟΓΛΕΙΦΤΕΣ ΚΑΘΕ ΕΠΟΧΗΣ

(Κοινωνικό θέμα)

Πριν από ένα χρόνο περίπου, συνοδέψαμε την ίδια μέρα για την τελευταία κατοικία δύο νεκρούς:

Τη Βικτωρία Τσιούρη, και τη Μελπομένη Νάκα.

Πρώην βουλευτίνα στο δικτατορικό καθεστώς η μία. Απλή εργαζόμενη σε γεωργικό συνεταιρισμό η άλλη.

Παρατήρησα εκείνη την ημέρα ένα γεγονός: 

Ελάχιστος κόσμος συνόδεψε τη Βικτωρία στην τελευταία της κατοικία. Τη Μελπομένη αρκετός. 

Σχεδόν διπλάσιος.

Στο πρώην σύστημα θα σύμβαινε το αντίθετο.

Τη θεία Βίτα, όπως συνηθίσαμε να τη φωνάζομε τότε, θα την ξεπροβοδούσε πλήθος κόσμου, θα σκεπάζονταν ο τάφος της από πολλά στεφάνια, θα κρατούσαν βαρυσήμαντο λόγο με εγκώμια, με επαίνους επίσημα πρόσωπα …

Θα πει κανείς ότι ο κόσμος με την πράξη του, την απουσία του δηλαδή, εκδικήθηκε, τιμώρησε. 

Θέλω να πιστεύω όχι τη Βικτωρία, αλλά το αισχρό σύστημα.

Γιατί η Βικτωρία δεν ήταν το σύστημα. Γρανάζι ήταν, ασήμαντο, σε φθαρμένο μηχανισμό.

Ένα κομμάτι, όμως, της κοινωνίας το βοήθησε αρκετά, από θέση αντιπρόεδρου συνεταιρισμού, βουλευτή, αντιπρόεδρου της τότε Λαϊκής Βουλής, κλπ. 

Σε αυτή τη θέση ίσως να ήμουν εγώ, εσύ. Να όμως, που έτυχε αυτή να ήταν η «εκπροσώπηση» της Μειονότητας.

Έλειπαν από τη νεκρώσιμη ακολουθία, δε συμμετείχαν στην κηδεία «έμπιστα»«σοβαρά» πρόσωπα εκείνης της εποχής, που για να επωφεληθούν από την «εξουσία» της, το «κύρος» της, της έκαναν τεμενάδες.

Έλειπαν οι τσανακογλείφτες εκείνης, αλλά και τούτης εποχής.


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
15/02/2017      

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...