(Κοινωνικό θέμα)
Πριν από ένα χρόνο περίπου,
συνοδέψαμε την ίδια μέρα για την τελευταία κατοικία δύο νεκρούς:
Τη Βικτωρία
Τσιούρη, και τη Μελπομένη Νάκα.
Πρώην βουλευτίνα
στο δικτατορικό καθεστώς η μία. Απλή εργαζόμενη σε γεωργικό συνεταιρισμό η άλλη.
Παρατήρησα εκείνη
την ημέρα ένα γεγονός:
Ελάχιστος κόσμος συνόδεψε τη Βικτωρία στην τελευταία
της κατοικία. Τη Μελπομένη αρκετός.
Σχεδόν διπλάσιος.
Στο πρώην σύστημα
θα σύμβαινε το αντίθετο.
Τη θεία Βίτα, όπως συνηθίσαμε
να τη φωνάζομε τότε, θα την ξεπροβοδούσε πλήθος κόσμου, θα σκεπάζονταν ο τάφος της
από πολλά στεφάνια, θα κρατούσαν βαρυσήμαντο λόγο με εγκώμια, με επαίνους
επίσημα πρόσωπα …
Θα πει κανείς ότι ο
κόσμος με την πράξη του, την απουσία του δηλαδή, εκδικήθηκε, τιμώρησε.
Θέλω να
πιστεύω όχι τη Βικτωρία, αλλά το αισχρό σύστημα.
Γιατί η Βικτωρία
δεν ήταν το σύστημα. Γρανάζι ήταν, ασήμαντο, σε φθαρμένο μηχανισμό.
Ένα κομμάτι, όμως,
της κοινωνίας το βοήθησε αρκετά, από θέση αντιπρόεδρου συνεταιρισμού, βουλευτή,
αντιπρόεδρου της τότε Λαϊκής Βουλής, κλπ.
Σε αυτή τη θέση ίσως
να ήμουν εγώ, εσύ. Να όμως, που έτυχε αυτή να ήταν η «εκπροσώπηση» της
Μειονότητας.
Έλειπαν από τη
νεκρώσιμη ακολουθία, δε συμμετείχαν στην κηδεία «έμπιστα», «σοβαρά» πρόσωπα
εκείνης της εποχής, που για να επωφεληθούν από την «εξουσία» της, το «κύρος»
της, της έκαναν τεμενάδες.
Έλειπαν οι τσανακογλείφτες εκείνης, αλλά και τούτης εποχής.
Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
15/02/2017
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου