Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«ΚΑΛΛΙΑ ΨΩΜΟΒΑΣΤΑ, ΠΑΡΑ ΨΩΜΟΠΕΙΝΑ!»

Την έτρωγε σαν το σαράκι η συλλογιά τη μάνα - Γιαννούλα του Γκόλε.

Δεν την κολλούσε ύπνος, δεν έκλεινε μάτι.

Η Γοραντζή στη μέση. Να πάει στο νερόμυλο της Ντοφτής, στη Δερβιτσάνη για άλεσμα - από τη μια μεριά - 

Ή σε αυτόν του Χασκόβου, κοντά στο γιοφύρι του χωριού - από την άλλη;

 Αυτό ήταν το δίλλημα.

Για καλύτερο άλεσμα, αλλά και για λιγότερο κόσμο. Να πιάσει σειρά. 

Να μην καθόταν στην ουρά και να ροκάνιζε άσκοπα  όλη τη μέρα στο μύλο. 

Με κουβέντες του μύλου.

Με το γάιδαρο μπροστά, φορτωμένο και στα μεσοσάμαρα, χαράμα κατηφορίζει για το μύλο του Σιώρη.

Είχε καιρό να τον επισκεφτεί, δεν είχαν γέννημα. 

 Τόσο που είχε ξεχάσει το τραγούδι της φτερωτής, τον ήχο των μαντανιών, τη μυρωδιά του φρέσκο κομμένου ζεστού αλευριού, που μόλις βγαίνει από τις μυλόπετρες.

Περπάτα και πλέξε στα γκαβά του χειμώνα τα μάλλινα ... 

Ώσπου  …  πριν φέξει έφτασε στο μύλο. Με την ελπίδα ότι θα ήταν πρώτη. 

Αλλά ... η αράδα ατέλειωτη, συνωστισμός από τη χαραή.

Έλα και να της έρθει η σειρά να ρίξει στο κοφίνι το άλεσμα.

Πολλές οι ώρες της αναμονής και την έκοψε, τη θέρισε η πείνα. Ψωμί δεν είχε πάρει μαζί της.

Θυμήθηκε τότε τη μάλε - καλή που τη συμβούλευε:

«Όταν πας μακριά, πρόσεχε! Βάλε στο ζωνάρι, στη σακούλα μια κρόδα ψωμί , γιατί στην πορεία δεν ξέρεις τι θα σου συμβεί! Και από τη νηστεία λιποθυμάς!».

 Θυμήθηκε και το ρητό: 

«Κάλλια ψωμοβάστα, παρά ψωμοπείνα!».


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
20/01/2017
    

      

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα