Ο Φώτης Σύρμος ξεχιόνιζε με το χέρι του το γρανιτένιο μνήμα των γονιών του..., σαν να τους πρόσφερε - και μες στον τάφο σε τούτη τη βαρυχειμωνιά - λίγη ζεστασιά.
Χάιδευε κατασυγκινημένος, δακρυσμένος τη φωτογραφία τους, τα καλογραμμένα ονόματά τους με χρυσαφένια γράμματα στην κεφαλή.
Νεκροί - η Κωνστάντω και ο Νίκος - τώρα αναπαύονται μαζί.
Την περισσότερη συζυγική ζωή τους - απεβίωσαν χωρίς να σμίξουν - την πέρασαν χώρια.
Ο ένας στο χωριό:
Στα κάτεργα, στην εξορία, στον κατατρεγμό, στην απομόνωση, στη διαφοροποίηση ...
Ο άλλος στην ξενιτιά:
Στον καημό, στο παράπονο, στο μαρασμό, στη βιοπάλη. Για να βολέψει στο χωριό και την οικογένειά του.
Χρόνια στη σειρά, έφερναν το ζεύγος κοντά, μόνο τ' αραιά και αυστηρώς από το καθεστώς ελεγχόμενα γράμματα.
Μετά το θάνατο, το ένωσε ο Φώτης.
Ανέλαβε πρωτοβουλία - με πολυέξοδη δαπάνη - μετέφερε από τη Μελβούρνη κι ενταφίασε - με δεύτερη κηδεία στο νεκροταφείο του χωριού - τα οστά του νεκρού πατέρα του -.
Ο Νίκος, στα τελευταία του - αφού του έγραφαν όλοι οι δικοί του: “Έλα πατέρα στο χωριό, οι καιροί άλλαξαν”, αποφάσισε να ‘ρθει, αλλά δεν πρόλαβε.
Ο τρίτος γιος του, που του μοιάζει πολύ, μόνο το μπόι του δεν έχει, τον έφερε.
Είναι ανατριχιαστική η ιστορία αυτού του ζευγαριού.
Την ξεφυλλίζεις τώρα - καταχωρημένη με μεράκι στο λιγοσέλιδο, σεμνό βιβλίο: “Ο ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΗΚΕ” και φουντώνεις από πόνο και αγανάκτηση.
- ο Φώτης όλο το αρχείο το βρήκε φυλαγμένο προσεκτικά από τον τακτικό πατέρα του -.
Διαβάζεις τις συγκινητικές οικογενειακές επιστολές και όχι μόνο, τις αναμνήσεις του πολέμου, τις αναφορές, τα διάφορα σημαντικά ντοκουμέντα ... κι αισθάνεσαι μέσα σου σαν να σε δέρνουν, σαν να σε χτυπάνε δυνατά σαράντα κύματα.
Το βιβλίο αυτό σου ανοίγει διάπλατα ένα μεγάλο παράθυρο, για να δεις καλύτερα, πιο λογικά τις καταστάσεις. Τα πάντα.
Βασικά την περασμένη εποχή.
Σε βοηθάει να λύσεις απορίες, να μάθεις πράγματα, αλήθειες, που δεν τις ήξερες. Να αλλάξεις εντύπωση. Να πάρεις κιόλας θέση. Και απόφαση.
Γιατί όχι! Να κρίνεις, να αναλύσεις καλύτερα ακόμα και το σήμερα.
Τον κακό, δυσφημισμένο, Νίκο Σύρμο, τον “αποκαταστείς”. Του δίνεις, ακριβώς, την πραγματική του αξία. Του αναγνωρίζεις το πραγματικό αγωνιστικό του ανάστημα.
Τι κι αν του το αγνόησαν οι κομματικές και κυβερνητικές αρχές της μητέρας Ελλάδας…!!!
Ήταν αγωνιστής με ιδανικά, με όραμα, με στόχους και πάνω απ’ όλα δραστήριος Πατριώτης.
Μέσα του έβραζε ο πόνος, η λαχτάρα για την αγαπημένη ΠΑΤΡΙΔΑ του!
Συνεργάστηκε με κορυφαίους αγωνιστές πάνω στο κίνημα. Στάθηκε έμπιστος, με κάθε κόστος, σε ρόλο συνδέσμου, σε πλευρό Εθνομάρτυρα. Του Αρχηγού της ΜΑΒΗ, Βασιλείου Σιαχίνη.
Μετέφερε μόνο αυτός, ο έμπιστος, τα σημαντικά μηνύματα, τις χρήσιμες πληροφορίες. Ήταν τάφος, δεν έβγαινε μυστικό από το στόμα του.
Σε μια σημαντική συνάντηση, για το θέμα της τύχης του τόπου μας - το ξεκαθάρισμα λογαριασμών με τους Αλβανούς - ο Νίκος εκνευρισμένος, αποκαλεί το Ζέρβα ψεύτη.
Αφού ο Στρατηγός δεν κράτησε το δοσμένο λόγο του.
Η ήρεμη απάντηση του Ζέρβα: “Δεν είμαι εγώ ψεύτης, οι Άγγλοι δεν εγκρίνουν”, έδωσε στο ανοιχτό μυαλό του Νίκου Σύρμου να καταλάβει ότι οι Μεγάλες Δυνάμεις αποφάσιζαν για την πορεία, την τύχη του τόπου του.
Ούτε η ΕΔΕΣ, ούτε το ΕΑΜ.
Είναι αδιανόητη η λογική ορισμένων σήμερα, ότι οι αριστεροί κατέστρεψαν, ξεπούλησαν, ενώ οι δεξιοί θα τα έκαναν διαφορετικά. Δηλαδή καλύτερα. Θα έφερναν την ένωση με την Ελλάδα...
Αυτή η σύγκρουση κι ο αδιανόητος σπαραγμός, γίνεται σήμερα σε έναν καιρό που όλοι μας μαζικά, από μόνοι μας, εγκαταλείψαμε τον πανέμορφο τόπο μας.
Και η πλειοψηφία, μακριά απ’ τη γενέθλια γη, προσποιούμαστε χωρίς ντροπή, τον λυτρωτή, τον φλογερό πατριώτη.
Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
15/01/2017
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου