Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΠΙΣΤΗ ΚΙ ΑΠΟ ΠΙΣΤΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ

Πολλαπλές ήταν οι χαρές, που με κατέκλυσαν όταν επιμελούμουν το βιβλίο «ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ από ΠΑΡΑΔΟΣΗ ή από ΠΙΣΤΗ».

-Ο Μιχάλης ΒΑΡΣΑΜΗΣ μ’ έψαξε από την Αμερική για να με αξιοποιήσει. Με προτίμησε, με εκτίμησε -.

Εκείνη την περίοδο δούλευα παράλληλα πάνω σε δύο «έργα», που για να τα φέρω σε επίπεδο δημοσίευσης, χρειαζόταν εντατική δουλειά, βαθιά τομή.

Οι αρχάριοι με είχαν κουράσει αφάνταστα.

Το βιβλίο αυτό με ηρεμούσε, μου αγαλλίαζε την ψυχή.

Ο Μιχάλης επηρεασμένος από την Αγία Γραφή και την Καινή Διαθήκη, δύο αστείρευτες πηγές έμπνευσης, πάνω τους στήριξε το πετυχημένο βιβλίο, που ταρακούνησε στεκούμενα νερά.

Το θεωρητικό κομμάτι το εμπλούτισε και με συγκεκριμένα παραδείγματα - βιωμένα περιστατικά.

Ο εκπληκτικός τίτλος και το συναρπαστικό περιεχόμενο σε βάζουν σε σκέψη για να δεις τι είσαι εσύ.

Χριστιανός από παράδοση ή από πίστη…;!

Το διάβασαν φίλοι μου το βιβλίο και το ευχαριστήθηκαν, αισθάνθηκαν υπέροχα.

Παπάς συγγραφέας, τελειόφοιτος Θεολογικής Σχολής, αφού μελέτησε με το μολύβι στο χέρι το βιβλίο, αναφέρει:

«Διάβασε πολύ ο Μιχάλης, εμπνεύστηκε δυνατά κι έγραψε μετά ποιοτικά. Κατ’ εμέ πέτυχε το σκοπό του!».

Μεγάλο, πολυδιαφημισμένο θρησκευτικό βιβλιοπωλείο στην Αθήνα προμηθεύτηκε αρκετά αντίτυπα και τα πουλάει σε πιστούς.

Από τον ενθουσιασμό του πρώτου βιβλίου προέβλεπα ότι ένα άλλο δεύτερο βιβλίο, με θρησκευτικό περιεχόμενο κι αυτό, ετοιμαζόταν από το συγγραφέα για το αναγνωστικό κοινό.

Αυτή τη φορά ήταν: «Οι παραβολές του Ιησούγια παιδιά», γραμμένες γλαφυρά, όχι μόνο για μικρούς, αλλά και για μεγάλους.

Συνδυάζει, ο συγγραφέας και σ’ αυτό το αξιόλογο έργο, επιτυχώς τη λυτή περιγραφή με την εύστοχη ανάλυση.

Μια παρέμβαση στο λογο - γράφημά μου, στον «Αντίλογο»: «Όπως πονάει η καρδιά σας», είναι δείγμα γραφής, που λέει ότι ο Μιχάλης μπορεί να γράψει κι άλλου είδους κείμενα.

Να δει τη ζωή κι από άλλη οπτική γωνία.

Αλλά πάντα με πίστη κι από πίστη Χριστιανού Ορθόδοξου.

Σχολιάζει:

«Όπως ο παππούς σου, Γιώργο, έτσι και οι δύο προ-παππούδες μου, ήταν μετανάστες στην Αμερική … Όμως, πού να συγκριθεί η τότε μετανάστευση με την σημερινή;!

Τότε έκαναν σαράντα μερόνυχτα στο καράβι, τώρα μόνο δέκα ώρες κι είναι πολλές, σε πολυτελές αεροπλάνο με δύο πλούσια γεύματα.

Τα γράμματα έκαναν μέρες να φτάσουν στον προορισμό, τώρα με το πάτημα ενός κουμπιού έχεις φωνή κι εικόνα.

Επικοινωνείς άνετα με τα αγαπημένα πρόσωπα. Μηδενίζεται η απόσταση...

Πώς να μην τους αποκαλέσεις ήρωες τους προ-παππούδες μας...;».

Συνιστώ να μελετήσει προσεκτικά την Πηνελόπη Δέλτα και περισσότερο τα δύο υπέροχα έργα της: «Η ζωή του Χριστού» και «Η ζωή του παιδιού».

Τα δύο βιβλία του ο συγγραφέας, που τα έγραψε στην Αμερική, πήρε το αεροπλάνο, ήρθε τον Αύγουστο με την σύζυγό του, τη Ρόμπιν και τα παρουσίασε στο χωριό του, στην Καλογοραντζή.

Μιχάλη σε ευχαριστώ πολύ!

Χρόνια πολλά, καλές γιορτές!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
21/12/2016

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...