Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΤΙ ΝΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΣΕΙ Ο MICHEL SETBOUN

- Ευχαριστούμε θερμά την κα Ελεάνα ΖΙΑΚΟΥ, που διοργάνωσε την εκδήλωση -
Τη φωτογραφική έκθεση του Michel Setboun, αν τη δεις προσεκτικά, με απόλυτη αυτοσυγκράτηση, με ηρεμία κι αν είσαι κιόλας γνώστης της καλλιτεχνικής φωτογραφίας, σου κόβεται πραγματικά η ανάσα.
Ο ταλαντούχος Γάλλος φωτογράφος με το γκρέμισμα των θρησκευτικών μνημείων στον τόπο μας από το ‘67 και μετά
και την επανόρθωση της αδικίας το ’90,
με την περίεργη οπτική γωνία του, τον υψηλό επαγγελματισμό του, την ευαισθησία του…, μας ταξίδεψε σε δύο συστήματα.
Σε εκείνο της καταστροφής και σε ετούτο της επανόρθωσης …
Λυπηθήκαμε με τα ερείπια, τις σωριασμένες κολόνες, τις κατεστραμμένες σκεπές σε ναούς και μοναστήρια…, σκεπασμένα από το μουντό γκρίζο φως …
Αλλά και χαρήκαμε συνάμα με την επαναφορά της ελπίδας, τον ενθουσιασμό των πιστών, τα αναμμένα κεριά, την αντίσταση, την αγάπη …
Σωστά μπήκαν σε λόγους και κηρύγματα (στην εκδήλωση) οι αναστυλώσεις και τα εγκαίνια ακόμα και των Καθεδρικών Ναών σε Τίρανα και Αργυρόκαστρο…
Όμως… ας μην ξεχνάμε ότι παρόμοιες εικόνες ντροπής - είναι παρά πολλές - ο Michel μπορεί να τραβήξει ακόμα και σήμερα σε πολλά σημεία του τόπου μας…
Και να εμπλουτίσει με αυτές το «Νέο Χρονικό της Δερόπολης».
Όπως στο Μοναστήρι της Γοραντζής, της Δερβιτσάνης, στην εκκλησία της Παναγιάς ανάμεσα Άνω και Κάτω Επισκοπής…
Έχουμε κατεστραμμένες εκκλησίες που ανεγέρθηκαν μαζί με την Αγιά Σοφιά.
Κοίτα τι ρίζα βαθιά…!!!
Σήμερα η καταστροφή δεν γίνεται από το σύστημα, αλλά από τον συνάνθρωπό μας, που αμελεί.
Από τους ανάλογους υπεύθυνους φορείς, που δεν προσέχουν ή αδιαφορούν… !!!… !!!

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
09/08/2016

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα