Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΡΑΒΑΜΕ ΚΟΥΠΙ ΑΛΛΑ… ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΣΤΕΡΕΑ

(Οφείλω μιαν απάντηση)

Καλοί μου φίλοι Γ. Τρίχα και Α. Πάντο! Μου ζητάτε, στα κείμενά μου, να αναφερθώ στο καλό παράδειγμα.

Μα... το φωνάζω δυνατά, επίσημα σε βιβλίο. Τη "Διπλή ζωή".

Ασχολήθηκα αποκλειστικά με πολλά ονόματα.

Τόσο που κάποιος, από τα δικά σας χωριά, είπε: «…Τι κάνει έτσι ο Μύτιλης. Το παράκανε. Τους πήρε όλους σβάρνα, αλλά κανέναν απ’ τους «εκλεκτούς» του, δεν τον βλέπουμε στην κορυφή του αγώνα μας…».

Όπως το αντιλήφθηκε κι εκφράστηκε ο άνθρωπος. Δικαίωμά του είναι.

Σύντομα θα κυκλοφορήσει "Η αλήθεια σε αφήνει μόνο". Ένα άλλο βιβλίο μου με συνεντεύξεις. Με άλλα υπέροχα πρόσωπα. Άλλες διπλές, τριπλές… ζωές Βορειοηπειρωτών. Και η προσπάθεια συνεχίζεται…

Ο τόπος μας έχει αξίες.

Φοβερές...

Αλλά, σεβαστοί μου συμπατριώτες! Κανένας ούτε απ' αυτούς τους εκλεκτούς, ή όλοι μαζί, δεν άρπαξαν τον ταύρο από τα κέρατα. Να τον δαμάσουν.

Γι' αυτό και δεν έχω εμπιστοσύνη στ’ όνομα.

Κι επικεντρώνομαι στο πρόβλημα. Που επιμένει άλυτο.

Τραβάνε κουπί, γερό κουπί, όλοι οι καλοί μου φίλοι: Μάνος, Τρίχας, κλπ, αλλά… ποτέ δεν βγήκαν στην στερεά...

Αυτό με απογοητεύει.

Θα πει κανείς: Να τους δώσουμε ξανά την ευκαιρία. Να φτάσουν τώρα στην στερεά. Ωραία. Γιατί όχι. Αλλά.. και πάντα αλλά.. Δεν βλέπω να παλεύουν με τα κύματα…

Να παλεύουμε με το στοιχειό, που πάει να μας καταβροχθίσει τώρα…

Χωρίς αντίσταση.

Να το μεγαλύτερο κύμα, μεσ’ στην τραμουντάνα. Μπροστά μας το έχουμε. Που μας φουντώνει, που μας πνίγει: Η επαναφορά της σύνταξης του ΟΓΑ. Η τρομαχτική ταπείνωση, που με τρομάζει.

- Μάλλιασε το στόμα μου να το φωνάζω -.

Δίνεις μάχη προτού εκλογών. Και την κερδίζεις τη μάχη. Και πας περήφανα μετά στις εκλογές.

Με μια μεγάλη νίκη.

Και με δεύτερη νίκη. Μάλιστα, δεδομένη και αυτή. Την επίλυση του λεωφορειακού ζητήματος. Που είναι κι αυτό πληγή μεγάλη.

…Το να πετύχεις ορισμένους κωφάλαλους δημοτικούς συμβούλους, με αντάλλαγμα μια δική μας καθαρίστρια σε γραφείο Σπηλιωτόπου ή  Καμίνη…, για μένα δεν λέει τίποτε…

…Τα ίδια συνεχίζω να λέγω, αλλά με άλλες λέξεις. Κι όποιος με καταλάβει.

Τι να κάνουμε…


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

15/04/2014

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...