Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«ΤΟΝ ΑΡΑΠΗ ΚΙ ΑΝ ΤΟΝ ΠΛΕΝΕΙΣ, ΤΟ ΣΑΠΟΥΝΙ ΣΟΥ ΧΑΛΑΣ»

(Ανατολίτικη νοοτροπία σύγχρονων πολιτικών)


Ούτε καφέ δεν μπορούν να πιουν μαζί οι πολιτικοί μας, όχι και να καθίσουν  να βρουν κοινή  λύση για ζωτικά ζητήματα.


(Δυστυχώς έμεινε κενό το τραπέζι της συνεργασίας…)


Δεν προέβλεπα, όμως, την μη ανταπόκριση στην πρόσκληση του καφέ  του Προέδρου της Ομόνοιας,  Λεωνίδα Παππά.


(Στη συνάντηση, με ημερησία διάταξη: «Προς τα πού οδηγείται ο τόπος μας και πώς θέλουμε να λειτουργήσει η Εθνική μας Οργάνωση» - εγώ θα ήμουν απλά συντονιστής , ο Λεωνίδας ως βασικός παράγων, θα ήταν ο κεντρικός ομιλητής).


Η απουσία του δεν μπορεί με τίποτε να δικαιολογηθεί. Την ενότητα, την Ομόνοια ομπρέλα του εαυτού της δεν επιθυμεί;!  


Ο Βαγγέλης Ντούλες θεωρεί κρίσιμο το ζήτημα, αλλά έλειψε, λόγω προ πολλού ανειλημμένων υποχρεώσεων.


Ο  Χρηστάκης Κίτσιος, Πρόεδρος  του ΜΕΓΚΑ - μισού ΚΕΑΔ, λέει το «ναι», αφού ούτε χάνει ούτε κερδίζει τίποτε…


Ο Αναστάσης Αγγέλης, μετά  από τη συνάντηση κορυφής στην Αμερική, δεν μπορεί να πιει καφέ σε σπίτι απλού πολίτη.


Ο Ανδρέας Μάρτος «επιθύμησε» να παρευρεθεί …, αλλά έχει δηλώσει συμμετοχή σ’ άλλη δραστηριότητα. Ίσως «πιο σημαντική».


Ο Βαγγέλης Τάβος  δηλώνει παρών, αφού γνωρίζει κάλλιστα τη δεδομένη στάση του Ντούλε, τη μη συμμετοχή σε συνομιλίες κοινής αποδοχής.


(Θα έχει πλάκα, μου είπε μια φίλη, όταν ενημερώθηκε για την πρωτοβουλία, αν φέρεις όλους αυτούς τους υποκριτές κοντά… )


Όλη αυτή η ανώμαλη στάση, η αδιαφορία, η αμέλεια, η ανατολίτικη νοοτροπία με μια λέξη λέγεται πολιτική αλητεία…


Με τέτοιου είδους συμπεριφορά δεν χάνουμε απλά τον τόπο μας, τον παραδίδουμε με τα χέρια μας σ’ άλλα χέρια.


Σε άλλα αφεντικά…


Εσύ, απλέ πολίτη, που χαιρέτισες θερμά την  πρωτοβουλία του καφέ, έλπιζες στην επίτευξη της συνάντησης, φτύσε τους τώρα,  τσάκισε τους  πολιτικούς απατεώνες σου!


Τους αυτάρκες.


Αυτοί δεν είναι εσύ, ούτε για σένα.


Αυτοί δεν κτίζουν γέφυρες, για να ριχτείς αντίπερα. Να βγεις στην απέναντι όχθη...


Αυτοί - όλοι μαζί - γκρεμίζουν γέφυρες.


Μέχρι εδώ εγώ προσωπικά … μ’ αυτές τις ξεφτιλισμένες φάτσες. - «Τον αράπη κι αν τον πλένεις, το σαπούνι σου χαλάς…». - Που κατατεμαχίζουν σκοπίμως, προγραμματισμένα ακόμα τον κόσμο και τον τόπο μας.


Την 22/05/2016 και την 04/06/2016 - δύο ημερομηνίες - προσπάθεια για να βρεθεί ο κοινός παρανομαστής συνεργασίας ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις μας - ας την κρίνουν, όποτε το δουν εύλογο οι ιστορικοί του μέλλοντος.


Για έναν ευλογημένο τόπο, που ως τότε κυριολεκτικά ίσως να έχει χαθεί!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
05/06/2016

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...