Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΑ ΚΑΜΩΜΑΤΑ, ΤΑ ΒΛΕΠΕΙ Η ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΓΕΛΑ!»

(Κείμενο δημόσιας συγνώμης)

Όταν σου πέφτει απανωτή δουλειά, κυρίως τώρα σε περίοδο κρίσης κι ανασφάλειας 

- δεν ξέρεις τι μέρα ξημερώνει -,

για ν’ αποδόσεις, να προλάβεις, ξενυχτάς.

Κάπου, όμως, σου διαφεύγουν λάθη.

«Είναι» μέσα στο πρόγραμμα κι αυτά…

…Κι έρχεται βολίδα, καπάκι η παρατήρηση απ’ τον αξιότιμο, αξιοσέβαστο πελάτη 

- δεν τον παρεξηγώ, πάντα δίκιο έχει αυτός:

«Καλέ μου φίλε, είσαι κουρασμένος ή μου φαίνεται;! - χαχαχα».

Εσύ «γελάς», αλλά εγώ αναλογίζομαι τις ευθύνες μου.

Βολιδοσκοπώ τον εαυτού μου, του τραβάω τ’ αυτί, τον στήνω απέναντι και του λέω με ύφος αυστηρό:
 
«Προσοχή όταν ξημερώνεις πάνω στον κρυφό κασμά, στ’ αλέτρι!»

(Όπως συγκρίνει τελευταία η μάνα μου τη δουλειά μου με τα γράμματα…)

Αυτός (εγώ) τσιμουδιά. Δεν βγάζει λαλιά.

Κι έρχεται και κάθεται σταυροπόδι στο νου μου αμέσως το ρητό:

«Της νύχτας τα καμώματα, τα βλέπει η μέρα και γελά!».

Γελάω - δυστυχώς - κι εγώ με τον απρόσεκτο εαυτό μου…!!!

Απ' το κακό μου…!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

26/06/2016 

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017
Διαβάστε περισσότερα

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα