(Συμπέρασμα από μια
ενδιαφέρουσα συζήτηση μ’ έναν παλιό άνεργο δάσκαλο)
Κατεβαίνουν φτιασιδωμένες δασκάλες, βουτηγμένες μέσα σε
λουσάτη, πανάκριβη φορεσιά -
συνήθως σύζυγοι επιχειρηματιών, από την πόλη στα χωριά μας.
συνήθως σύζυγοι επιχειρηματιών, από την πόλη στα χωριά μας.
Δεν τις νοιάζει…
Ακριβοπληρώνουν τη θέση, για να πετύχουν τη βόλτα τους στα λίγα
σχολειά μας.
Οι ανίκανες - με πλαστά πτυχία κι άδειο κούτελο,
παραγκωνίζουν τον ικανό δάσκαλο, με πολύχρονη εκπαιδευτική πείρα και
εγκυκλοπαιδικές γνώσεις.
Μοιραία τον πετούν στο δρόμο.
Στα μπρος - πίσω της κοινωνίας μας, έχουμε πολλά χρόνια τώρα
που κάνουμε μόνο πίσω.
Αναπαράγουμε μόνο το κακό.
Με τους λίγους παλιούς δασκάλους κρατιέται ακόμα η παιδεία μας στα πόδια της,
όχι με τους πολλούς νέους!!!
Υστερόγραφο: Ίσως και με τούτο κείμενο να γίνομαι
«γραφικός», όπως θέλουν να με αποκαλούν ορισμένοι.
Να οραματίζομαι ουτοπία.
(Η φωτογραφία είναι δανεισμένη από το προσωπικό αρχείο του δάσκαλου, Βασίλη ΛΑΧΑΝΑ)
Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
26/04/2016
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου