Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΓΙΑΤΙ ΠΑΡΑΙΤΗΘΗΚΕ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΓΕΝΙΚΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΟΜΟΝΟΙΑΣ(;!)

Γνωρίζω κάλλιστα πώς σκέφτεται, πώς αστειεύεται, πώς θυμώνει, πώς τολμάει, πώς αποφασίζει, πώς συναισθάνεται…

Πώς λειτουργεί συνολικά.

Τι λέει ακόμα και με τη σιωπή του ο Ανδρέας Ζαρμπαλάς.

Ίσως τότε να μην είχαν ξεθαφτεί ακόμα οι κρυμμένοι στίχοι του,

τα «101 ποιήματα για μια χούφτα τόπο», όταν ο τόπος του, τον κάλεσε να ηγηθεί.

Να πάρει αυτός πρώτος στα χέρια του την Ομόνοια.

Όμως, κατά τη μέση της θητείας του, έδωσε παραίτηση.

Σίγουρα αυτό το σοβαρό άτομο, για να αναγκαστεί να κάνει αυτή τη γενναία πράξη, κάτι απρόσμενο, βαρύ, ασήκωτο, συνάντησε μπροστά του.

Ο μεστωμένος, ο περήφανος Ανδρέας Ζαρμπαλάς, που διέπεται από αρχές και σέβεται αξίες, ο πρακτικός, ο οραματιστής..., ποθούσε να σπρώξει τον τόπο μπροστά…

Όμως, όταν βρέθηκε εγκλωβισμένος κι είδε κατάματα την εγκατάλειψη, τη μοναξιά, την υποτίμηση, την αμέλεια, έκανε μια λογική, έξυπνη κίνηση.

Για να έχει ήσυχη τη συνείδηση:

Κάλεσε το Γενικό Συμβούλιο της οργάνωσης σε σύσκεψη.

Πήρε κι έριξε πάνω στο τραπέζι της συζήτησης ορφάνια και καυτά ζητήματα…

Κι είπε:

«Πρέπει να παλέψουμε από μόνοι μας, αν θέλουμε να σωθούμε!

Δεν βγαίνουμε από την αίθουσα, αν δεν καταλήξουμε σε ομόφωνη απόφαση!».

Έτριξαν καρέκλες, ταρακουνήθηκαν οι σύμβουλοι.

Όμως οι εξαρτώμενοι, χωρίς εντολή απ’ τα εξωθεσμικά κέντρα, δεν έριχναν βήμα,
δεν έβγαζαν λαλιά.

Όταν έπιασαν δουλειά τα κινητά κι είδε ο πρόεδρος την αποκορύφωση του κακού, είχαν προηγηθεί ως τότε κι άλλα πολλά, αξιοπρεπώς έδωσε παραίτηση.

Από τότε, άλλος πρόεδρος δεν τον μιμήθηκε…

Η εξάρτηση, η δέσμευση πλέον είναι πιο έντονη, πιο αισθητή, τώρα που ο τόπος βρίσκεται στην πιο κρίσιμη στιγμή.

Σταδιακά προσπαθούν - πότε ανοιχτά και πότε καμουφλαρισμένα, να μας τελειώσουν με τα χέρια μας.

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

04/04/2016

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα