Ο Χρηστάκης Τζούμπης, ο πετυχημένος οφθαλμίατρος, που στη
ζωή του εχθρό έχει την ηλικία, άλλον κανέναν, διακρίνεται για ευχέρεια λόγου.
Αφηγείται διάφορα περιστατικά.
Περιγράφει γοητευτικά το «έτοιμο υλικό», αλλά κι αυτοσχεδιάζει
όμορφα.
Στον «Οντά» κάπου στο Σταυροπάζαρο της πέτρινης πόλης, όπου καθίσαμε να πιούμε
ένα ποτήρι, αυθόρμητα ο νους του πάει 25 χρόνια πριν…
Με την ιστορία εμένα που ξεσκόνισε τη μνήμη, ενώ στον Αντών
Λιούλια την έλεγε για πρώτη φορά:
«Με δύο στενούς φίλους - το Γκέντσι Σιέχου και το Σωκράτη
Παπαδόπουλο - πάμε στο σπίτι του Γιώργου στο χωριό.
(Το δικό μου δηλαδή).
Να τον ευχηθούμε για την ονομαστική του γιορτή.
Στην πέτρινη αυλή - κάτω από την περγουλιά - μέρα μεσημέρι στρώθηκε
το τραπέζι.
Ο Δημήτρης, ο πατέρας του εορτάζοντα - ντόμπρος στο
χαρακτήρα - μόλις μας είδε, χάρηκε πολύ.
Το ίδιο και η πανέξυπνη κι όμορφη μάνα του, η Βιτορία - με
δέρμα προσώπου σε απόχρωση ψημένου σταχυού.
Δεν έκρυβε εύκολα την απέραντη αγάπη για το γιο της…
Αλλά εκείνη την ημέρα δεν τον άφησε με τίποτε να πάρει
αυτόνομα πρωτοβουλίες.
Η Λιάντα - κουβαλούσε - κουβαλούσε ακατάπαυτα...
Βασικός μεζές στο γεμάτο τραπέζι ήταν τα γευστικά κιεφτεδάκια,
που μοσχοβολούσαν σ’ όλη τη γειτονιά.
Όσο ερχόταν η πιατέλα…, άδειαζε μεμιάς.
Αφού είχαμε πιει και φάει του σκασμού, απευθύνθηκα στο
Γιώργο (δείχνει εμένα):
Ο ντόμπρος μπαμπάς σου ας καθίσει εδώ.
Η μαμά σου, που καταλαβαίνει πολλά - χαλάει δουλειά, κοίτα
τι μπορείς να κάνεις για ν' απομακρυνθεί…
Γιατί μας μετράει τα κιεφτεδάκια, που καταβροχθίζουμε
λαίμαργα…»
Αντήχησε ο «Οντάς» στο Σταυροπάζαρο απ’ τα χωρατά.
Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
06/01/2016
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου