Ακόμα και στα βαθιά γηρατειά ο άνθρωπος θέλει κάτι να κάνει.
Όχι για τίποτε άλλο. Μόνο για να περνάει τον καιρό.
Για ν' αποδείξει κιόλας ότι ακόμα είναι χρήσιμος.
Άλλοι ξηλώνουν ότι πλεκτό τους βγαίνει μπροστά. Και μαζεύουν το νήμα σε κουβάρια.
Η γλυκιά μου μάνα ευτυχώς δεν ξηλώνει άσκοπα. Ότι νήμα βρίσκει τ' αξιοποιεί.
Συνήθως αγοράζει καινούργιο μάλλινο νήμα και πλέκει μ’
αυτό πούπες, κουκούλες, κάλτσες (ψηλές - κοντές) γάντια.... Ότι δε σου χωράει ο νους.
Τα κάνει δέμα, τα τυλίγει με νάιλον κι έπειτα τα κερνάει.
Τα δωρίζει.
Τα δωρίζει.
Τα πλεκτά των χεριών της, για μικρούς και
μεγάλους - μονόχρωμα, έγχρωμα - μην σας φαίνεται καθόλου παράξενο... μοιράζονται στους μαχαλάδες του χωριού σε δικούς μας…
Ακόμα και στους "μαχαλάδες" του κόσμου. Πέρασαν και το σύνορο.
Έφτασαν σε Αθήνα…Αμερική, Τσεχία, Καναδά.
"Ανησυχούν" συχνά τη μάνα μου φωνές από την άκρη του κόσμου. Φίλοι και συγγενείς τη συγχαίρονται.
Της λένε από μακριά το θερμό ευχαριστώ!
Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
15/01/2016
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου