(Ήθελα κι εγώ κάτι να
γράψω για τη σημερινή μέρα, αλλά αφού δεν την έζησα δεν μπορώ να τη μεταφέρω...
Ξεσκαλίζοντας βρήκα
ένα πολύ ωραίο κείμενο.
Το δανείστηκα από τη «ΝΕΚΡΗ ΠΙΑΤΣΑ του Ντίνου
ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ, το προσάρμοσα στο στιλ μου και σας το προσφέρω σαν ένα ωραίο
τριαντάφυλλο…)
Το πάρκο του Νοέμβρη με τα πεσμένα φύλλα και οι φοιτητικές
πορείες με τα ξεθυμασμένα συνθήματα, μου φέρανε στο νου τον λοκατζή τον Γιάννη.
Ήταν οι μέρες με τα γεγονότα.
Τον είχα χάσει.
Όταν τον ξαναβρήκα, «Ήμασταν στην Αθήνα», μου είπε.
«Μας πήγαν στο Πολυτεχνείο» και τα κάναμε γυαλιά - καρφιά.
Δυο μέρες σπάγαμε, τίποτα όρθιο δεν αφήσαμε - κατάλαβες;
Δήθεν οι φοιτητές.
«Καλά, εσείς δε δείρατε, δε μπαγλαρώσατε;» ρώτησα
ταραγμένος.
«Όχι, αυτά τα κάναν άλλοι, από πριν».
Έφυγε ένα βάρος από πάνω μου:
Άσχημο πράμα να ‘χεις φίλους πραιτωριανούς, να αγκαλιάζεις
πόδια που κλοτσούσαν θύματα πριν από λίγο.
Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
17/11/ 2015
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου