(Σκιτσογράφημα)
Μικρό μ’ έπαιρνε η γιαγιά μου από το χέρι, ανηφορίζαμε στο "Μεσοχώρι" κι επισκεπτόμασταν το κουκλίστικο σπίτι της θείας Κίτσας - στου
Κονόμου.
Με λαχανόψωμο, 2 - 3 κομμάτια λιπανή, ένα χέρι νωπά
σκορδοκρέμμυδα από τον κήπο, μια πλάκα πρόβειο τυρί από το καρδάρι…
Τυλιγμένα όλα αυτά σ’ ένα μποχτσιά…
Εκεί άκουγα εξιστορήσεις - μου τραβούσε περισσότερο την
προσοχή η πολιτισμένη γλώσσα - για την "Καλούτσιανη", τα "Λιθαρίτσια", τη λίμνη, το
Κάστρο …
Η θεία πονούσε … Δάκρυζε διακριτικά, όταν γινόταν κουβέντα:
Για πόλεμο …
Για κλειστούς δρόμους ...
Για ζωντοχωρισμό…
Μόνον όταν μεγάλωσα κάπως, κατάλαβα ότι η θεία μου η Κίτσα ήταν
από τα Γιάννενα. Κι ότι γνωρίστηκε με το θείο Αχιλλέα στη Ζωσιμαία Σχολή.
Παντρεύτηκαν κι εγκλωβίστηκαν στο χωριό όταν έκλεισε ερμητικά - αμέσως μετά τον πόλεμο - το σύνορο…
Άτυχη η θεία Κίτσα - αφού χωρίστηκε, για ζωή πλέον, από τους
δικούς της. Τυχερό, όμως, το χωριό, που απέκτησε ένα μορφωμένο, δραστήριο,
συμπαθητικό άτομο, για να το στηρίξει δυναμικά
στην πορεία του…
Ανάθεσε - με πλήρη εμπιστοσύνη - στη Θεοδώρα Οικονομίδη
θέση νηπιαγωγού…
Καθημερινά η νηπιαγωγός - περίμενε με μητρική αγάπη και
στοργή, μ’ ανοιχτή αγκάλη 20 - 30 - 40 νήπια στου Σιάνου.
Μετά στου Διαμάντη, στου Σταμούλη, στου Ράιδου…
Δίδαξε βασικά στα παιδιά την καλή συμπεριφορά.
Έπειτα το χορό, το τραγούδι, την απαγγελία, το εργόχειρο…
Τα έβαζε στη σειρά φορεμένα όμορφα με τα κατάλευκα
μπλουζάκια - πιασμένα χέρι - χέρι και τα πήγαινε στα χωράφια.
Όπου με την παράσταση που έδιναν, γέμιζαν με χαρά τις καρδιές των
κουρασμένων μανάδων τους, που εργαζόταν στον κάμπο.
Ακολούθησαν την πείρα της στη συνέχεια άλλες δασκάλες.
Όπως η Αθηνά Ντάκου, η Έλλη Μπάσσιου, η Ερμιόνη Διαμάντη...
Αυτά για τη θεία - Κίτσα επιφανειακά, πρόχειρα…
Γιατί αν διεισδύσεις βαθιά στην πλούσια ζωή και δράση της,
δεν βγαίνεις εύκολα…
Χρειάζεσαι για να τα συμπεριλλάβεις όλα, όπως συνηθίζουμε να λέμε, να στήσεις πολυσέλιδο μυθιστόρημα…
Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
29/11/2015
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου