(Επειδή θέλω να
λέω πάντα την αλήθεια…)
Πολύ αθώα σήμερα αποφάσισα να εξομολογηθώ…
Αλλά… σας παρακαλώ... μην με παρεξηγείται, μην με αμφισβητείται:
«Ήμουν μικρός, περίπου δέκα ετών, όταν καταργήθηκε η
θρησκεία στον τόπο μου.
Έτσι που δεν πρόλαβε να μπήξει βαθιά μέσα μου τη ρίζα της.
Το κενό που είχα αισθάνθηκα την ανάγκη να πάω να το
εξομολογηθώ στον πάτερ - Τιμόθεο…
Φορτισμένος συναισθηματικά, τον επισκέφτηκα νύχτα στην εκκλησία.
Πήγα να του πω:
«Πάτερ… συγνώμη… αλλά… το πιστεύω μου κάνει κύματα…!»
Μου ‘ριξε μια απότομη ματιά.
Κατάλαβα ότι του χάλασα τη διάθεση…
Τον έβγαλα απ’ το ράσο του…»
Συνέχισα:
«Τ’ ανεξήγητα φυσικά φαινόμενα τα εντάσσω σ’ άλλη λογική.
Τα ερμηνεύω διαφορετικά…
Κι όμως, χαίρομαι αυτόν που πιστεύει...
Κι ότι την ύστατη στιγμή, δεν θα υποφέρει.
Θα παραδώσει την ψυχή του μ’ άνεση…».
Μόλις τελείωσα, παίρνει το λόγο ο πάτερ - Τιμόθεος και μου
λέει:
«Καιρό τώρα σε παρακολουθώ να μιλάς και να γράφεις παθιασμένα
για έναν τόπο που λατρεύεις.
Σε συζητήσεις διαρκώς μου λες:
Σε Κυριακάτικη λειτουργία πέρνα κατανοητά μηνύματα ενότητας στους πιστούς…
Που είναι διασπασμένοι από ιδεολογίες και κόμματα…
Από συμφέροντα.
Αυτά κι άλλα πολλά… είναι τα δυνατά πιστεύω σου.
Όμως, πρόσεχε:
- Δεν είναι δικά σου αυτά τα πιστεύω!
Είναι θεϊκά!».
Με τις τελευταίες λέξεις του πάτερ - Τιμόθεου οδηγό... πορεύομαι και θα πορευτώ σ’ όλη την υπόλοιπη ζωή μου.
Με το Θεό μου ριζωμένο βαθιά μέσα στην ευαίσθητη ψυχή μου.
Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
10/11/2015
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου