Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΠΩΣ ΜΑΣ ΘΕΛΕΙ Ο ΤΟΠΟΣ, ΟΧΙ ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ…

Εξαρτάτε από ποια σκοπιά, ποια οπτική γωνία βλέπει κανείς τη σημερινή νίκη.

Αλλά και την ήττα.

Όταν αλληλοσκοτώνονται κατεστημένα, έμποροι πολιτικοί και βγαίνει ο "νικητής", τότε τι νίκη να τη θεωρήσεις αυτή;!

Το παράδοξο - η συνεργασία δύο άκρων - δύο οχτρών -  έφερε στη Δρόπολη τη νίκη.

Διαφέρουν τα πράγματα στη Φοινίκη.

Χρήζουν άλλης ειδικής ανάλυσης τ' αποτελέσματα...

Αυτού κέρδισε το Κόμμα των Ελλήνων…

Όμως το γεγονός..., που δεν αμφισβητείται με τίποτε, είναι ότι ο Ντούλες χάνοντας τους τρεις Δήμους, έπρεπε να είχε πάει κιόλας σπίτι του.

Με την αυταρχική, καταστροφική πολιτική, που άσκησε όλα αυτά τα χρόνια, φεύγοντας θ' αφήσει πίσω άβυσσο…

Συντρίμμια, όχι απλά πληγές.

Η Ομόνοια τώρα πρέπει να διαχειριστεί εποικοδομητικά τη νέα πολιτική κατάσταση που δημιουργήθηκε στον τόπο μας.

Πρέπει να αναλογιστεί τις ευθύνες…, να ανασυγκροτηθεί, να αναζωογονηθεί…

Να ρίξει τα τείχη, να δει πέρα απ' τον ορίζοντα.

Να λάβει τολμηρές αποφάσεις, να ανακεφαλαιώσει - καταλήξει προς τα πού θα οδηγήσει τον τόπο και τον κόσμο.

Στις προσωπικές επιλογές του καθενός - για να είναι υπηρέτης αλβανικού κόμματος και να δεσμεύει με κούφιες υποσχέσεις τον ψηφοφόρο μας - ή στις συνολικές επιλογές, που εξυπηρετούν όλους μας…;

Αναρωτιέμαι:

Στη Δρόπολη και σ' όλη την κοινότητα μας, θα ενταχθούμε όλοι στα αλβανικά κόμματα, ή θα λειτουργήσουμε, βάσει των ιδιαιτεροτήτων που χαίρει μια καθαρή Μειονότητα;!

Αναμένουμε τώρα τις λύσεις, την υλοποίηση των προεκλογικών υποσχέσεων από τους νικητές…

Για μας που είμαστε έξω, που μας έδιωξαν οι λανθασμένες πολιτικές επιλογές και οι παράλογες τριβές κι αντιπαραθέσεις μεταξύ Ντούλε, Τάβου, Ξέρρα..., υπάρχει ελπίδα να δημιουργηθούν ευνοϊκές συνθήκες για να ξαναεπιστρέψουμε στις εστίες μας;!

Αυτό είναι το μεγαλύτερο στοίχημα, το βασικό ζητούμενο.

Οι τυμπανοκρουσίες, οι ενθουσιασμοί του νικητή… πλέον είναι περιττοί σ' έναν άδειο τόπο.

Τα δύσκολα είναι όλα μπροστά.

Αντιμετωπίζονται μόνο αν υπάρχει ενότητα και συγκεκριμένος στόχος.


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

22/06/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...