ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΜΕ ΕΝΑ ΥΔΡΑΓΩΓΕΙΟ

Στη Δερβιτσάνη υπάρχει ένα υδραγωγείο, που μεταφέρει πόσιμο νερό από τα ύψη της Δολιανής κι ανεφοδιάζει το χωριό.

Κατασκευάστηκε στον καιρό της Ιταλίας.

Από σωλήνες «φασιστών» ήπιαν αρκετά χρόνια «ελαφρύ» νερό οι κάτοικοι.

Μετά την απελευθέρωση, το 1944, για να μην «μολυνθεί» ο λαός από τις «φασιστικές» σωλήνες, το σύστημα «ενδιαφέρθηκε», «πήρε» ανάλογα μέτρα.

Έσκαψε βαθιά, έβγαλε τις παλιές σωλήνες και τις αντικατέστησε όλο ενθουσιασμό με καινούργιες.

Οι μεταλλικές σωλήνες των Ιταλών ήταν αντοχής, για περίπου 150 χρόνια, ενώ οι επόμενες μόνο για 50.

Μετά το 1991, ξανά σκαψίματα, εξαγωγή των παλιών σωλήνων του κομμουνισμού κι αντικατάσταση με νέες της δημοκρατίας.

Τη θέση των μεταλλικών, την έπιασαν οι πλαστικές σωλήνες της εταιρείας Πατσετάκη.

Έγινε και το άλλο στο νέο σύστημα:

Στη διαδρομή, κατά την κατασκευή του υδραγωγείου και στη συνέχεια, αφέθηκαν οι ιδιώτες να τρυπήσουν τον κεντρικό αγωγό και να βάλουν παράνομα νερό σε οικίες και επιχειρήσεις.

Ενώ διψάει ο κόσμος, αυτοί ποτίζουν ανενόχλητοι τον κήπο, το περιβόλι, πλένουν την αυλή, λειτουργούν με άνεση οι επιχειρήσεις…

Στα τρία σημεία του χωριού το καλοκαίρι φτάνει μόνο ένα ράμμα νερό.

Τον Αύγουστο ούτε κόμπος…!!!

Ο πρώην έπαρχος και ο πρόεδρος του χωριού στην κοσμάρα τους…

Μακάρι να συμπεριφερθεί σωστά, επιλύσει το ζήτημα ο νέος Δήμαρχος...

Κοίτα πώς περιπλέκει, εκμεταλλεύεται ένα απλό ζήτημα το εκάστοτε πολιτικό σύστημα.

Αλλά και το οικονομικό…!

Τι το λες αυτό;!

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

29/06/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει: «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!» Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

Διαβάστε περισσότερα

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα: - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο). Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

Διαβάστε περισσότερα

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι». Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι». Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι». Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...

Διαβάστε περισσότερα

Αντίλογος

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου