Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΡΑΓΔΑΙΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΜΕ ΓΑΛΑΝΟΛΕΥΚΗ ΑΠΟΧΡΩΣΗ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Μεταφέρουμε την ιστορία μας στις επόμενες γενιές ατόφια.

Με πρόσωπα και γεγονότα.

- Δεν δραματοποιούμαι τίποτε, ούτε ωραιοποιούμε τίποτε -.

Η ανατροπή του επικίνδυνου κατεστημένου, που έκανε ανυπολόγιστη ζημιά στον τόπο μας, ήρθε, δυστυχώς, από τη συσπείρωση των Δροπολιτών και Πωγωνισίων ψηφοφόρων, που παρασύρονται και ψηφίζουν αλβανικά κόμματα…

…Και από τις δυνάμεις της προεκλογικής συμμαχίας Ελληνικού και Αλβανικό Σοσιαλιστικό Κόμματος στο Βούρκο και Ριζά…

Κατά την ταπεινή μου γνώμη η ανατροπή έγινε από δύο παράλογα, για το Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό, ζευγαρώματα…

(Η αδιαφορία του κόσμου μας, για  την εκλογή του δημοτικού άρχοντα, που θα έχει άμεση σχέση με την επίλυση των περίπλοκων ζωτικών ζητημάτων του, έφτασε στο απροχώρητο.

Χτύπησε κόκκινο.

Περίπου στο 30 τοις εκατό καθηλώθηκε η συμμετοχή των ψηφοφόρων, η προσέλευσή τους στην κάλπη σ’ αυτές τις δημοτικές εκλογές).

Το επόμενο βήμα, η διαχείριση της νέας διαμορφωμένης κατάστασης, η δρομολόγηση των παραπέρα ραγδαίων εξελίξεων, η ριζική αλλαγή, που πρόκειται να γίνει το συντομότερο, γιατί τη λαχταράει, την έχει τόσο πολύ ανάγκη ο τόπος, πρέπει απαραιτήτως να ‘χει το γαλανόλευκο χρώμα.

Να διαπερνάτε ολοσχερώς από τη στέρεα ελληνική συνείδηση και λογική.

Από το κοινό συμφέρον μας.

Δεν υπάρχει πλέον κανένα κενό για δικαιολογίες και αντιρρήσεις, σχετικά με τις αναμενόμενες εποικοδομητικές πολιτικές εξελίξεις, από τους σημερινούς παράγοντες του τόπου μας.

Αφού ο Ντούλες, ο πολιτικός αντίπαλός τους που εμπόδιζε, έβαζε πέτρα στη ρόδα, αποκαθηλώθηκε.

Βγήκε από τη μέση.

Αυτό δεν επιθυμούσαμε, δεν διεκδικούσαμε, δεν περιμέναμε(;!)

Ο αναμμένος φούρνος μην κάψει κι αυτό το ψωμί!!!  


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
24/06/2015 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...