Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΟ ΑΙΜΑ ΝΕΡΟ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ…

(Να πάψουμε να τρώμε τη σάρκα μας...!). 

Ο κόσμος μας δεν σηκώνει πια άλλο ψέμα…

Άλλη κοροϊδία, άλλη υποκρισία…

Όσοι παλεύουν να πιάσουν την καρέκλα του Δήμαρχου, μην ξεγελιόμαστε, πρώτα έχουν στο νου τα προσωπικά συμφέροντα.

Την ικανοποιητική νόμιμη απολαβή και τα διάφορα πιθανά παράνομα «κίνητρα».

Τα απαρχαιωμένα συνθήματα: «Μόνο εγώ μπορώ να σας φέρω νερό, να βελτιώσω το ηλεκτρικό δίκτυο, να σας κατασκευάσω δρόμους, να σας εντάξω σ’ ευρωπαϊκά προγράμματα…, να σας αλλάξω τη ζωή και κανένας άλλος…», έχουν ξεθωριάσει πια…

Ο κόσμος αντιλήφθηκε τα παιχνίδια των αχόρταγων πολιτικών επιχειρηματιών και δείχνει αδιάφορος.

«Όποιος τα ‘σπειρε ας τα θερίσει», λέει λακωνικά.

Κανένας από τους απλούς πολίτες την Κυριακή δεν θα πλησιάσει, από μόνος του με ικανοποίηση την κάλπη.

Θα τον παρασύρει το 50 - ευρω και η τζάμπα μεταφορά του με μισθωμένα λεωφορεία από την Ελλάδα στα χωριά …

… Παρόλα ταύτα, μέσα από τη σφοδρή σύγκρουση των επιχειρηματικών συμφερόντων, ένας θα βγει Δήμαρχος.

Σαν αδέλφια που είμαστε… τίθεται θέμα ψυχραιμίας και αυτοσυγκράτησης.

Ν’ αποφευχθούν τα άκρα:

Η σκληρή κόντρα, ο παράλογος οξυμένος θυμός, ο εκφοβισμός και η προκλητική  χυδαία προεκλογική αντιπαράθεση…!

Να πέσουν οι τόνοι, κυρίως στο νέο Δήμο Φοινίκης, που οι απειλές ξεπερνάν τα όρια της λογικής…

Ώστε ν’ αποφευχθεί ο κίνδυνος του τραμπουκισμού, της σχιζοφρένιας και της «αιματηρής» σύγκρουσης!!!

Τ’ αδελφικό αίμα νερό δεν γίνεται.

Κι αν γίνεται δεν πίνετε…!!!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

18/06/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...