Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΕΝΩ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΦΤΙΑΞΕΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ…

Δεν φέρνω καμιά αντίρρηση…

Συμφωνώ απολύτως με την προσπάθεια που καταβάλλεται για την ανατροπή του επικινδύνου κατεστημένου, που όλα αυτά τα χρόνια εγκλημάτησε.

Έβλαψε ανεπανόρθωτα τον τόπο μας.  

Να εξαφανιστεί μιαν ώρα νωρίτερα από το πολιτικό σκηνικό!

Να κόψει το λαιμό του!

Αλλά ο τρόπος, με τον οποίο επιχειρούν να φέρουν εξελίξεις τ’ αντίπαλα στρατόπεδα τώρα στις δημοτικές εκλογές, είναι ολοσχερώς λανθασμένος.

Δεν γίνεται η ανατροπή ενός κατεστημένου από άλλο κατεστημένο.

Ούτε από αναξιόπιστες συμμαχίες, που συσπειρώνουν οπαδούς αντίπαλων παρατάξεων...

Ιδεολογικά άκρα που οδηγούν τον ψηφοφόρο μας στην κάλπη ως υποστηριχτή οποιουδήποτε αλβανικού κόμματος.

Ακόμα και κομμάτων που ονειρεύονται Μεγάλη Αλβανία με τα σύνορα ως την Πρέβεζα…

Έτσι όπως το πάμε, θα υπακούσουμε τυφλά σε διαταγές και θα ενταχθούμε όλοι σ’ αλβανικά κόμματα…;!

Και θα παρατήσουμε, θα απαρνηθούμε τη ρίζα μας;!

Επειδή αυτή είναι η επιθυμία των πέντε «ξύπνιων» εκλεκτών μας;!

- Μα... είναι εντελώς διαφορετικές οι φιλοδοξίες και τα συμφέροντα!

Τ’ αλβανικά κόμματα είναι πολλά και ικανά κι έχουν τους οπαδούς της δικής τους φυλής.

Οι συμμαχίες μας μ' αλβανικά κόμματα εξουσίας, επιβάλλονται κι είναι καλοδεχούμενες…, όταν ασφαλώς τηρούνται οι όροι της συνεργασίας και του αλληλοσεβασμού.  

Η πολύχρονη πείρα όμως, απέδειξε έμπρακτα ότι, παρόλο με βουλευτές μας μέσα στους κόλπους τους, πετύχαμε τίποτα.

Δεν λύθηκε ούτε ένα απλό ζήτημα.

Όχι σοβαρό και περίπλοκο.

Ακόμα περισσότερο Εθνικό…

Η λύση βρίσκεται μέσα μας, στο χώρο μας, στο χρώμα μας.

Και είναι εύκολη.

Σκόπιμα επιτήδειοι συμφεροντολόγοι, δυσκολεύουν την πιθανή λύση και μας σπρώχνουν να την ψάξουμε αλλού…!!!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

15/06/2015 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...