Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΑ ΛΕΜΕ ΣΤΗ ΝΥΦΗ ΝΑ ΤΑ ΑΚΟΥΣΕΙ Η ΠΕΘΕΡΑ…

(Ένα προεκλογικό μήνυμα)

«Αν θα ήμουν εγώ έπαρχος, λέει κοντινός μας φίλος, θα έκανα πολλά…».

 «Θα μας έκανες το κόκκινο τ’ αβγό, του λέμε δύσπιστα».

«Θα το έκανα, μάλιστα και μεγάλο.

Να σας πως και πώς:

Όντας υποψήφιος θα ‘κανα καλούς λογαριασμούς με το κόμμα που θα με στήριζε. Θα έμπαινα δυνατά στο παιχνίδι. Με πίστη στη νίκη. Στην εκτέλεση του έργου.

Σε μια κόλλα χαρτί θα σημείωνα μόνον τέσσερα - πέντε πράγματα. Τα βασικά. Τα γνωστά, που ζητάει ο κόσμος μια ζωή:

Ηλεκτρικό, νερό, δρόμους…

Το χαρτί θα το συνυπογράφαμε: π.χ., εγώ, ο Γενικός Πρόεδρος της Ομόνοιας και ο Πρόεδρος του ΚΕΑΔ».

«Αν δεν το υπέγραφαν αυτοί; επιμένουμε στη δυσπιστία».

«Τότε δεν θα δεχόμουν και την υποψηφιότητα. Γιατί θα καταλάβαινα από την αρχή την απάτη. Και θα διαλαλούσα στον κόσμο τι μ’ οδήγησε στην παραίτηση».

«Υποθέτουμε ότι θα συμφωνούσατε και οι τρεις. Παραπέρα τι θα συνέβαινε;». 

«Η συμφωνία θα ‘ταν κοινή προσπάθεια. Μοίρασμα του βάρους, της ευθύνης δια το τρία.

Θα το πιάναμε σαν ο παπάς στα φώτα. Με τα αιτήματα παραμάσκαλα θα ραβόμασταν των υπουργιών στα Τίρανα. Θα συνομιλούσαμε, θα παίρναμε υποσχέσεις, θα τους αφήναμε χαρτιά.

Το ίδιο βιολί και στην  Αθήνα. Συναντήσεις, υποσχέσεις, χαρτιά…

Όλη η προσπάθεια… για να βυζάξουμε από δύο μεριές. Όχι σαν ήσυχο αρνί, σαν αλανιάρικο. Γιατί το ήσυχο δεν το ζυγώνει ούτε η μάνα του.

Δεν πιστεύω να μην πετυχαίναμε στόχους, αν λειτουργούσαμε οι τρεις μαζί.

Όμως με σεβαστούς κανόνες.

Πάνω σε ίδιους στόχους».

«Αν στην πορεία στο έστριβαν; ρωτάμε ξανά. Κάνοντας αυτή τη φορά  τον συνήγορο του διαβόλου». 

«Είχα ξανά ράμματα για τη γούνα τους. Θα μάζευα τα κλειδιά όλων των γραφείων του επαρχείου, - είναι πολύ τρελό αυτό που θα σας πω, -  θα τα έκανα μάτσο και θα τους τα πετούσα κατακέφαλα.

Μα το γάλα της μάνας μου…

Και, πριν πάω εγώ σπίτι μου, θα έκανα τ’ αδύνατα δυνατά, να πήγαιναν στο δικό τους σπίτι πρώτα αυτοί.

Και, μετά απ’ αυτό το χουνέρι, δεν πιστεύω να τολμούσαν επόμενοι πολιτικοί να παίζουν με τον κόσμο…!!!

Υ.Γ. Κείμενο από το αδημοσίευτο βιβλίο «Τρικλοποδιές».


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

05/05/2015

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα