Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΣΤΗΝ ΚΑΛΠΗ ΘΑ ΠΑΜΕ ΜΕ ΜΙΣΗ ΚΑΡΔΙΑ...

Είναι μπερδεμένος ο κόσμος μας…

Άσε τι μολογάει το κάθε κομματικό φερέφωνο…

Δεν ξέρει ο κακομοίρης Βορειοηπειρώτης από πού να βαϊσει στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές.

Όλοι οι υποψήφιοι δήμαρχοι,  με τα συνηθισμένα σλόγκαν,  τάζουν λαγούς με πετραχήλια…

Ότι  θα κάνουν το ρημαδιό ανθόκηπο, περιβόλι…

Ένα καθαρό μυαλό, που βλέπει και κρίνει ορθολογικά την κατάσταση του εγκαταλειμμένου τόπου  και την πεσμένη ψυχολογία των συμπατριωτών μας, σου λέει σταράτα:

«Στην κάλπη τον Ιούνιο θα πάμε με μισή καρδιά.

Τα ‘χουμε όλοι και όλα χαμένα…»

Σου εξηγεί ο απλός πολίτης και τους λόγους γιατί εκφράζεται απαισιόδοξα.

«Ότι τους υποψηφίους για δημάρχους, μας τους σέρβιραν όπως πάντα, χωρίς ρώτημα, με «ευγένεια» τα κόμματα.

«Ελληνικά» κι αλβανικά μαζί…

- Δεν τους επέλεξε, καθώς είναι λογικό, η κοινωνία μας -.

Έτσι που… όσο σωστή κι αν είναι η επιλογή μας, δεν θα είναι ο εαυτός του ο δήμαρχος που θα προκύψει από τις εκλογές».

Το έργο του θα είναι αντίστοιχο μ’ αυτό που έκαναν και οι εξαρτημένοι έπαρχοι πριν απ’ αυτόν:

Μια τρύπα στο νερό.  

Ο νους των πολιτικών και δημοτικών αρχόντων μας είναι μόνο στην άρπα.

Καθόλου στον τόπο, που ρήμαξε.

(Αφού πάσχουν από βουλιμία…)

Μάλιστα… με τις πράξεις τους του πέρασαν τη θηλιά του τόπου. Τη σφίγγουν διαρκώς,  τον πνίξανε…

Πώς κι από πού να το ήξερα...(;!)

Τώρα βλέπω… πως πνίγονται και οι τόποι…!

Ο πολιτικός μας όταν κυβερνάει - εξουσιάζει προσωρινά - δεν λογαριάζει τίποτε.

Οφθαλμοφανείς οι πράξεις του…,  πώς να τις αγνοήσουμε…

Αφού πετσοκόβει, βγάζει κόσμο - αντίπαλου στρατοπέδου - από τη δουλειά.

Αραιώνει με στόχο τα γερά μυαλά, τα διώχνει, για να μην τα ‘χει στην πορεία εμπόδιο…

Για να «βασιλέψει» στον άδειο τόπο μόνο αυτός ολοζωής…

Μετά… τα κατατρεγμένα παιδιά, εξαναγκαστικώς φεύγουν, χωρίς ελπίδα επιστροφής.

Οι πολιτικοί αντίπαλοι - μέχρι χθες άσπονδοι οχτροί - που αλλάζουν τ’ αλβανικά κόμματα βάσει των προσωπικών συμφερόντων τους, τώρα είναι μαζί.

Τους ένωσε ο «κοινός εχθρός».  

Στηρίζουν για δήμαρχο, πρόσωπα δήθεν κοινής αποδοχής.

…Να ρίχνεις τον κόσμο στα δίκτυα σου, με τις κοροϊδίες ψεύτη πεπειραμένου πολιτικού, είναι δικαίωμά σου.

Να θεωρείς όμως, τον τόπο μούλκι του παππού σου, είναι αισχρό και καταδικάσιμο.

Έτσι τουλάχιστον, νομίζω εγώ…


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

30/05/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...