(Δεν είναι καθόλου θέμα
εγκωμίων προς το πρόσωπό μου, αλλά γενικής σκέψης, εικασίας για μια συγκεκριμένη
κατάσταση στο πρώην δικτατορικό καθεστώς …)
Μου ‘γραψε πρόσφατα, από θέση αναγνώστη - καταλαβαίνω ότι
δεν αφήνει κείμενό μου στον Αντίλογο αδιάβαστο - ο συνάδελφος και παλιός μου φίλος, Ζήσος
Λούτσης, πρώην βουλευτής, πρώην έπαρχος… και τώρα στέλεχος του ΜΕΓΚΑ:
«Γιώργο, σε θαυμάζω. Δεν άλλαξες καθόλου.
Πάντα ευθύς και συγκεκριμένος στους προβληματισμούς του
τόπου και των ανθρώπων μας.
Ζωντανεύουν μέσα μου εκείνα τα χρόνια που μπαίναμε μαζί σε
κάθε γωνιά, γράφαμε εκείνα που μας επέτρεπαν και πολλά τα κρατούσαμε
επτασφράγιστα, για να τα πούμε σήμερα».
Αν είχαμε τότε τη σημερινή τόλμη, τα λέγαμε χύμα, δεν θα τρώγαμε
ψωμί ούτε μέρα σ’ εφημερίδα.
Θα μας έβαζαν τα υποδήματα ανάποδα…
Θα μας τα ‘διναν στα χέρια…
Γι’ αυτό έλεγα σε συζήτηση φίλου μου, που εξορίστηκε,
φυλακίστηκε σε καιρό δικτατορίας:
«Κι εγώ, κατά κάποιο, τρόπο, φυλακισμένος ήμουν.
Άλλα σκεφτόμουν κι άλλα έγραφα στη στήλη μου.
Έγραφα - εξαναγκαστικώς - ότι μου υπαγόρευε το σύστημα...
(Με το κεφάλι αν χτυπήσεις τοίχο, το κεφάλι σου σπας...)
Η στέρηση της ελευθερίας του τύπου ήταν φυλάκιση…»
Όλοι τότε ποιος - ολίγο ποιος πολύ - ήμασταν φυλακισμένοι.
Μέσα στα ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα…
Αν έγραφες την αλήθεια, σου ‘κοβε ο παπάς τη γλώσσα…!
Κακά τα ψέματα…!
Οι ποινές για διανοούμενο - άνθρωπο του μολυβιού - ασφαλώς
κι ήταν βαρύτατες.
Ασήκωτες...
Την ελευθερία του λόγου τη χαίρομαι μόνο σήμερα…
Άλλο... το θέμα αν φτάνει η φωνή μου σ' αυτή αποδέκτη ή όχι ...
Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
28/05/20125
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου