Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΘΕΜΑ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΣ…

(Ατενίζοντας το μέλλον…)

Στο μονοκομματικό σύστημα, που ευτυχώς έδυσε μια για πάντα, σου υπέδειχναν τι θ’ αρθρώσεις.

Έλεγες πράγματα, που δεν άρμοζαν σ’ αυτό, σ’ έστελναν εκεί που μαγαρίζουν τ’ άλογα.

Στη Δημοκρατία σου λύνεται η γλώσσα, μιλάς ελεύθερα…

Όμως, δε σ’ ακούει κανείς…   

Με την πρώτη ματιά - προπάντων όταν «κατεβαίνεις» απ’ άλλο πλανήτη, όπως εμείς, - νομίζεις ότι το πλουραλιστικό σύστημα είναι ο Παράδεισος.

Σου γεμίζει η ψυχή μ’ ελευθερία, αλλά και το έντερο με ψωμί.

Όμως.., προχωρώντας - προχωρώντας…, ανακαλύπτεις οσμή βόθρου κι αρκετή σαπίλα. 

Διαπιστώνεις στην πορεία ότι… η πολυσυζητημένη - πολυπόθητη Δημοκρατία κι Ελευθερία, είναι δημαγωγία, αναρχία.

Τα κόμματα… που υποτίθεται ότι είναι υπηρέτες του Λαού, μόνο εξουσιάζουν.  

Κυβερνούν αλαζονικά, δυναστεύουν... 

Είναι βουτηγμένα στη διαπλοκή…

Δεν είναι παντού, σ’ όλες τις χώρες, το ίδιο χάλι. 

Διαφέρουν οι λαοί…

Στα Σκανδιναβικά Κράτη το ίδιο σύστημα λειτουργεί διαφορετικά. 

Με κανόνες...

Στη Φινλανδία, στη Δανία, στη Σουηδία, στη Νορβηγία, στο Βέλγιο… σου λέει κι ο πιο απλός πολίτης, χωρίς πολλές γνώσεις, αν πάει και ζήσει εκεί, ότι λειτουργεί το κράτος.

Βλέπει την πειθαρχία, αισθάνεται το ενδιαφέρον για τη ζωή του καθενός…

Όμως, δεν το πλησιάζει κανείς, δεν το μελετάει, δεν το μιμείται... 

Δεν το εφαρμόζει στον τόπο του.

Επειδή έχει δικλείδα ασφαλείας, φράζει τη διαφθορά.

Χωρίς την οποία ο Έλληνας, ο Αλβανός, ο Βαλκάνιος στη γενικότητα… δεν αντιλαμβάνονται εύκολα τα πράγματα…

Θέμα νοοτροπίας όλα αυτά - ότι αρπάξουμε ότι προλάβουμε - κι έλα να την αλλάξεις…!!!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
13/05/2015     


Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα