«ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΧΕ ΑΝΟΙΞΕΙ Η ΚΑΚΑΒΙΑ…»

Είναι παρεξηγήσιμος ο τίτλος.

Τ’ αντιλαμβάνομαι…

Προκαλεί πολύ…

Σ’ αποτρέπει στη νοσταλγία για το πρώην δικτατορικό καθεστώτος.

Στην επιθυμία για σύνορο κλειστό και στην απόκλιση της επαφής με την μητέρα Πατρίδα.

Όμως δεν είναι έτσι...,

άλλα εννοώ εγώ...

Ο τίτλος είναι δανεισμένη έκφραση.

Παρμένη από παρήλικες, που την έχουν στην κόχη της γλώσσας κι ερμηνεύουν το ζήτημα διαφορετικά…

Σου τη λένε όλο παράπονο οι καημένοι από το πρωί με την καλημέρα του Θεού. Μόλις ανοίγουν το στόμα και ξεκινούν μαζί σου κουβέντα.

…Και συνεχίζει η εμμονή τους.

Σου εξηγούν:

«Τ’ άνοιγμα του συνόρου ξεμυάλισε τον κόσμο.

Πήραν οι νέοι το σακάκι κι έφυγαν. Εξαφανίστηκαν. Έγιναν καπνός…

Παράτησαν γονείς, σπίτια, χωράφια…το χωριό… την Πατρίδα

Τις περιουσίες…

Έχουμε στρωμένο το τραπέζι, μ’ όλα τα καλά εμείς οι παλιοί σήμερα, δεν κλαιγόμαστε…

… Αλλά έχουμε, δυστυχώς, ξέστρωτη την ψυχή…

Την καρδιά χωρισμένοι στα δύο;!

Μισή από δω, μισή από κει;!

Αφού μας έφυγαν τα παιδιά, μας άδειασε ο σουφράς...!»

Αυτά απ’ τους παρήλικες…

Τώρα τι λέω εγώ:

«Αν σκεφτόμασταν ορθολογικά, απ’ την πρώτη στιγμή της ανατροπής του πρώην συστήματος, θα δρομολογούσαμε, σίγουρα, καλύτερες λύσεις.

Με στόχο: Ένα σημαντικό κομμάτι των ανθρώπων μας να έμενε άνετα μ’ απασχόληση στον τόπο.

Να εκμεταλλευόμασταν το γόνιμο κάμπο, τα βοσκοτόπια, τις πιθανότητες για επιχειρηματική δραστηριότητα…

Μεν φύγαμε από τον τόπο, αλλά κι από μακριά του κάνουμε μεγάλη ζημιά.

Όσοι είναι χρεωμένοι σε τράπεζες, σ’ εφορία… στην Ελλάδα της δύσκολης κρίσης κι έχουν στο λαιμό φορεμένη θηλιά, για να την βγάλουν, παλεύουν να ξεχρεωθούν.

Για να λύσουν το πρόβλημα, πουλάν το σπίτι, το χωράφι…, που έχουν στο χωριό σ’ αλλόθρησκους, σ’ αλλοεθνείς.

Αλλοιώνουμε έτσι, σιγά - σιγά, πόντο - πόντο, με τα ίδια μας τα χέρια, τον τόπο μας.

Ξεπουλάμε φτηνά την Πατρίδα μας…

Κακά ξεμπερδέματα…

… Σε καιρό δημοκρατίας, ελευθερίας…, σ’ εξελισσόμενη εποχή όλα αυτά.

Μ’ ανοιχτή την Κακαβιά...»

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

14/02/2015