Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΔΕΝ ΚΟΙΜΑΤΑΙ…

Ο λαός είναι ποτάμι…

Να φοβάσαι το ποτάμι…!

Αν βγει από την κοίτη του - ξεχειλίσει - θυμώσει...γίνεται θηρίο…

…Δεν κρατιέται εύκολα…ούτε με φράχτες, ούτε με σιδερένιες πόρτες…

Με τίποτε…

Σε πνίγει το ποτάμι - θηρίο…

Αυτό το ποτάμι - πολλά ρυάκια μαζί - ψες βγήκε, ξεχύθηκε στην πλατεία Συντάγματος.

Αυθόρμητα.

Βούιζε διαρκώς.

Όχι όπως πάντα, απ' αγανάκτηση για να πνίξει..., αλλά για συμπαράσταση.

Να ποτίσει την ελπίδα.

Τη ρίζα του δέντρου που ξεκίνησε να βγάζει κλώνους.

Φύλλα.

Να φουντώνει, να ρίχνει ανάστημα…

Μακάρι… να μην ξεραθεί αυτό το δέντρο…

Να μην μαραθούν τα φύλλα του.

Να μην σπάσουν οι κλώνοι του…

Να μην συρρικνωθεί η στέφανή του…

Το ποτάμι κυλάει, κυλάει…πίσω δεν γυρίζει...,

... δεν μπορεί να γυρίσει πίσω.

Δεν κοιμάται…

... δεν μπορεί να κλείσει μάτι…

Να τρέμεις τ' ορμητικό - θυμωμένο ποτάμι…!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

12/02/2015

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017
Διαβάστε περισσότερα

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα