Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«Ο,ΤΙ ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΠΟΡΤΑ ΣΟΥ»



(Κοινωνικό θέμα)

Ποτέ δεν κάθισε ο συνομιλητής, που μου εξιστορεί το περιστατικό, να μελετήσει τι θέλει συγκεκριμένα να πει ο λαός με το ρητό:

«Ό,τι κλείνει η πόρτα σου!».

Δεν του κίνησε ποτέ την περιέργεια, να ρίξει τουλάχιστον μια πρόχειρη ματιά στη σχέση του ρητού με τη ζωή.

Τ’ άκουγε και το προσπερνούσε.
 Το κοιτούσε ψυχρά.

Αφού δεν είχε καμιά σχέση με ίδιο είτε παρόμοιο γεγονός, που να τον άγγιζε προσωπικά.

Κοίτα όμως, πώς τα φέρνει ο τροχός! Όπως δεν στο χωρεί ο νους!

Μια μέρα η δύσκολη κατάσταση ξημέρωσε στο σπίτι του. 

Πιέστηκε αρκετά και κατάλαβε
 τ' ό,τι εννοεί το ρητό ...

... Η μάνα του γέρασε πολύ. Κι επομένως στα τελευταία της
 ήθελε κάπου ν' ακουμπήσει. Να βοηθηθεί. Η επιθυμία της ήταν τα γηρατειά της να τα μοιραστούν εξίσου όλα τα τέκνα της.

Να, όμως, που δεν συνέβη αυτό κι η δόλια πληγώνεται.

Σχεδόν όλα τα βάρη: η θυσία, η αγωνία, έπεσαν μόνο πάνω στο μικρό γιο.

Τ’ άλλα παιδιά απομακρυσμένα, εξαφανισμένα … Σχεδόν την παράτησαν…

Ρωτάει ο κόσμος τη μάνα με τους πολλούς γιους:
 

- Τι είναι αυτό που σου συμβαίνει, αφού όλα τέκνα σου είναι;

Η καημένη, δεν θέλει να ντροπιάσει κανένα ..., προσπαθεί να δικαιολογήσει την κατάσταση:
 

«Ο καθένας
 - λέει - έχει τα προβλήματά του, την οικογένειά του, τη σκεπή του. Το βράδυ κλείνει την πόρτα του. Κοιμάται σπίτι του, έχει τα χάλια του ... ».

… Ενώ
 ο συνομιλητής μου έχει τερματίσει την εξιστόρηση, ο νου μου πάει σε τρία ρητά, που έχουν στενή σχέση με το παραπάνω γεγονός: 

«Έξω από την πόρτα μου, ας είν' και στ' αδελφού μου!».
 

«Γαμπρός γιος δεν γίνεται και νύφη θυγατέρα!».
 

«Η τριανταφυλλιά βγάζει φύλλα, αγκάθια και τριαντάφυλλα».

Λαϊκά σοφά, που λένε τόσα πολλά…!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
06/10/21014

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...