Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΔΟΥΛΕΜΑ ΨΙΛΟ ΓΑΖΙ

(Έχει γίνει συνήθεια - νόμος πια το προεκλογικό ψέμα)
 
Το σημερινό πολιτικό σύστημα είναι βουτηγμένο μέσα στο ψέμα και στην απάτη.

Αναδύει μπόχα σαπίλας…   

Σπανίζει ο καθαρός, πιστικός πολιτικός λόγος.

Αυτή η αρνητική εικόνα απομακρύνει από την ενασχόληση με την πολιτική των πετυχημένων, έντιμων προσώπων.

Οι οποίοι το αηδιάζουν…

Πετυχαίνει την καρέκλα ο ξετσίπωτος.

Εκείνος που λέει όσο περισσότερα και ωραιοποιημένα ψέματα στο κοινό.

Και τα καλύπτει, πάντα με το στερεότυπο:
«Προεκλογικά τα είπα, δεν υπολογίζονται οι προεκλογικές δεσμεύσεις».

Αν επιθυμούμε να βάλουμε τάξη, ν’ αλλάξουμε ριζικά τα πράγματα..., τότε βάζουμε κανόνες.

Ο πολιτικός ψεύτης - βάσει νόμου - να οδηγείτε στο σκαμνί του κατηγορούμενου..

Κι η δικαιοσύνη απέναντί του να είναι αμείλικτη.

Θέτουμε σε ισχύ σκληρό νόμο, που να λέει:

- Ο πολιτικός που ψεύδεται προεκλογικά και υφαρπάζει την ψήφο του λαού, τη δύναμή του και μετά, κατά τη διακυβέρνηση του τόπου, δεν εφαρμόζει τις προεκλογικές δεσμεύσεις, τιμωρείτε!

Και η ποινή να είναι αυστηρή.

Θα προσπαθήσει ο πολιτικός να δικαιολογηθεί  με τα: Μου, σου, ψου, ξου…

Όχι, ρε μάγκα, ρε μπαγάσα…! Μέσαααα! Πουλάς προεκλογικά ελπίδα και από την επόμενη κιόλας των εκλογών πράττεις το αντίθετο...

Σκοτώνεις την ελπίδα…

Με ποιο δικαίωμα;!

Αυτό, νομίζω, θα πει πραγματικά κοινωνικό σύστημα. Που θα λειτουργεί κανονικά για το σύνολο της κοινωνίας….

Κι όχι για τους απατεώνες - τα παιδιά του σημερινού συστήματος.


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

24/10/2014

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα