Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«ΣΥΜΒΙΩΣΗ» ΔΥΟ ΕΘΝΟΤΗΤΩΝ ΜΕ ΑΛΒΑΝΙΚΗ ΠΥΓΜΗ


(Το εθνικό μίσος, για να φανεί, δεν χρειάζεται να έχει κέρατα!!!)

Ψες κατάλαβα καλά και είδα  πώς διαπράττεται ένα έγκλημα…

Πώς σου κόβεται η ανάσα απ’ τα όσα αισχρά ζεις από κοντά και πώς σου ανάβει το αίμα και σου χτυπάει δυνατά τις φλέβες.

Κι είναι έτοιμο να εκραγεί...

Στα καλά καθούμενα, χωρίς να ενοχλήσεις κανέναν, να μπαίνει μεσάνυχτα στο χωριό σου - στο σπίτι σου - ολόκληρη φάλαγγα, ομάδα Αλβανών χούλιγκαν και να σε προκαλεί.

Να σε υβρίζουν οι τραμπούκοι.

Χυδαία.

…Με μάνα, αδελφή κι ότι κρατάει το σπίτι σου…!

Μα… και τη Σερβία να υβρίζουν - μετά το ψεσινό προκλητικό ματς με την Αλβανία στο Βελιγράδι - και την Ελλάδα.

Για ποιο λόγο «τάχα» στη Δρόπολη…(;!)

Να χτυπάν με σιδερολοστό άνθρωπο, να καταστρέφουν αυτοκίνητα, να σπάνε γρίλιες καταστημάτων.

Να τρομοκρατούν οι βάρβαροι, μέσα στα μεσάνυχτα, το φιλήσυχο δερβιτσιώτη.

Δέκα αυτοκίνητα φεύγουν, εκατό έρχονται…

Λες και τώρα θ’ ανάψει ο πόλεμος.

Την αλβανική αστυνομία, ως αυτόπτης μάρτυρας, ανεπιφύλακτα την αποκαλώ: Προστάτη της ασκούμενης βίας στη Μειονότητα.

Και την προκαλώ συνάμα…!

Αφού, με τρία ποστ-μπλοκ ως τ’ Αργυρόκαστρο, σκόπιμα δεν σταμάτησε κανέναν τραμπούκο.

Τους άφησε όλους να φύγουν ανενόχλητοι…  

Ψες, έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, ίσως να θρηνούσαμε θύματα...

Και τότε... θα ήταν το μοιραίο…

Από το φοβερό γεγονός, έλαμψαν με την απουσία τους όλοι οι Βουλευτές μας. Οι νυν και πρώην Υπουργοί μας.

Μόνο ο πρόσφατα παραιτημένος, Άλκης Πούλης, από Υφυπουργός Εξωτερικών  κι ο έπαρχος εν ενεργεία, της Κάτω Δρόπολης, ήταν εκεί.

Ο Έλληνας Πρόξενος - η ελπίδα μας, ο προστάτης μας - δεν χάλασε τον ύπνο του. Κοιμόταν πλάι στη φωλιά της φάλαγγας που οργανώθηκε καλά και ξεκίνησε να εκφοβίσει, να εκβιάσει τη Μειονότητα.

Αλλά «παρόν» στο επεισόδιο η μητέρα Πατρίδα…!!!

Με την πρωτοβουλία: Να επιταχυνθεί η ένταξη αυτής της χώρας των ακραίων εθνικιστών στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Να... ποια σφραγίδα έχουν τα πολλά έργα, που κάνουν την ημέρα όλες οι Αλβανικές κυβερνήσεις στη Μειονότητα!!!

Με τα δικά μας παιδιά, ριγμένα στην αγκαλιά τους.

Να μας εκβιάζουν νύχτα, για να φύγουμε από τα σπίτια μας.

Είπα σε προηγούμενο κείμενο «Σκάβουμε το λάκκο μας».

Μα…, μετά το ψεσινό επεισόδιο λέγω και το άλλο: «Στο σκάψιμο αυτό, μας βοηθάν και οι Αλβανοί…».

Ντροπή! Ντροπή! Ντροπή!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
15/10/2014    

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...