Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΣΚΑΒΟΥΜΕ ΤΟ ΛΑΚΚΟ ΜΑΣ...!!!

(Ένα λάκκο μας φτιάχνουν, άλλον μας σκάβουν)

Ο λάκκος - απειλή, φοβία, τρόμος… στη Δερβιτσιάνη δαμάστηκε.

Του βάλθηκε πια, εδώ και μερικά χρόνια, χαλινάρι.  

Μπαίνουν τα νερά του, κάπου κοντά στου Στέργιου, σε υπόγεια διάβαση και βγαίνουν στο «Ταμπόρι», στη γέφυρα.

Εκεί σμίγουν με του Σαραντινού.

Για να ακολουθήσουν μαζί, σε συνέχεια την πειθαρχημένη διαδρομή. 

Το κανάλι, που τα οδηγεί στα «Μουσιά».

Οι γέφυρες: του Σιάνου, της εκκλησίας, του Τσιάμη, του Γκάση, τα μπέντια, είναι πια παμπάλαια ιστορία.

Μαζί και με το περιστατικό του ’47, που ξεχείλισε ο Μεγαλάκκος και μπήκαν τα νερά σε σπίτια. Κι απείλησαν ακόμη και τη ζωή μωρού σε σαμαρίτσα.

... Χάλασαν σωκήπια, γιαπί πάνω στην οικοδομή και λοιπά…

Η ανησυχία των μανάδων: «Βγήκε ο λάκκος…, πώς θα πάνε τα παιδιά μας στο σχολειό, πώς θα βγάλουμε το βιο στο τσομπάνο, πώς θα περάσουμε απέναντι για να πάμε στα χωράφια…», δεν υπάρχει πια.

Κυλάνε τα ορμητικά νερά τώρα κάτω από τα πόδια μας. 

Σε υπόγεια διάβαση… Και πάνω της κατασκευάστηκε ωραία λεωφόρος.

Κάνει τη βόλτα του πια άνετα ο κόσμος τώρα πάνω στη ράχη του τρόμου…

… Δεν θα γινόταν το έργο αυτό, αν πριν από χρόνια, δεν θα περνούσε από το χωριό ο Μπερίσια και δεν θα τολμούσε ένας συγχωριανός, ο Δημήτρης Μ. Μπόμπολης, να του ζητήσει τη χάρη:

- Να δαμάσει η κυβέρνηση το λάκκο - θηριό, που απειλεί το χωριό!

Όμως…, δεν είπε κανείς, του τότε δεξιού Πρωθυπουργού, ούτε του προηγούμενου αριστερού, ακόμα και του σημερινού: «Κάνετε έργα στη Μειονότητα με εξαγορά! Μπείτε και διασπάστε το χωριό. Κάνετε τη Μειονότητα χίλια κομμάτια.

Για τα κομματικά σας συμφέροντα;!»

Τους ζητάμε:

-Να μας δαμάσουν λάκκους, με τα λεφτά των επιχειρηματιών μας!

Κι αυτοί, μαζί με δικούς μας - Τάβο, Ξέρρα, και λοιπούς - που πάνω από τον Ελληνισμό βάζουν τα προσωπικά τους συμφέροντα, μας σκάβουν το λάκκο!».


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

12/10/2014  

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα