Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«ΞΥΣΟΥ ΜΕ ΤΟ ΝΥΧΙ ΣΟΥ!»

(Από το δημοσιευμένο βιβλίο «Εγκατάλειψη)

Κακά τα ψέματα!

Αν η Ελλάδα, δεν συμπαρασταθεί, δεν βάλει χέρι στην πληγή που αιμορραγεί, μα θα συνεχίσει να μας γυρίζει την πλάτη, σύντομα θα χάσουμε το παιχνίδι.

Θα εγκαταλειφθεί ο τόπος μας.

Δυστυχώς το Ελληνικό Κοινοβούλιο, δεν είπε τίποτε ακόμα. Δεν άνοιξε στόμα. Δεν σκέφτηκε για μας, όχι και να πράξει.

Δεν χάραξε καμιά πολιτική για την τύχη  του τόπου μας.

Βλέπει τους εναπομείναντες, σαν αναμμένο αθράκι σε ξένη ομπλή και, με τη σιωπή του, την απραξία του, επιθυμεί να το σβήσει.

Και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης σιωπάν.

Δεν μας πλησιάζουν. Δεν αγγίζουν καθόλου το θέμα μας.

Όλα τα τηλεοπτικά κανάλια, καλημερίζουν τους Έλληνες σ’ όλο τον κόσμο. Λένε διάφορα. Για μας, που μας έχουν έξω από την πόρτα, σ’ εδαφική συνέχεια, δεν βγάζουν μιλιά.

Σαν να έχουν κάνει κρυφή συμφωνία μεταξύ τους…

Σαν να περιμένουν τον τελευταίο ασπασμό. Το άδειασμα του τόπου. Για να βγουν και να μεταδώσουν την είδηση, που πουλάει:

«Βόρειος Ήπειρος δεν υπάρχει!».

Βλέπουμε το κατρακύλισμα, αλλά συνάμα τρέφουμε μέσα μας και την ελπίδα ότι η Μάνα θα συμπαρασταθεί.

Θα φροντίσει!

Σαν να σου διαβάζει τη σκέψη, ο Γιώργος Λύτης, που έχει ολόκληρο «βαρύ πυροβολικό», χωματουργικά μηχανήματα, έξω από την πόρτα του σπιτιού του.

Σε πλησιάζει και σου λέει:

«Μ’ ανοιχτά μάτια μην κάνετε όνειρα! Την τύχη μας την ξέρουμε από παλιά. Από τότε που βγήκαμε από το τσόφλι μας.

Αν θέλεις να αντέξεις, να μείνεις στον τόπο σου, στο σπίτι σου, αγωνίσου! Σιγά - σιγά και με υπομονή! Μην κοιτάς στα χαμένα γύρω σου!

Αν σε τρώει η καμπούρα σου, μην περιμένεις να σου την ξύσει άλλος. Άπλωσε το χέρι σου και ξύσου με το νύχι σου!».

Ο ίδιος αυτό έκανε και συνεχίζει να κάνει διαρκώς. Ανοίγει από μόνος του μέτωπα εργασίας…

Εκτός των χωματουργικών μηχανημάτων, συνεταιρίστηκε μ’ άλλο άτομο και φύτεψαν από κοινού ροδιές στα χωράφια… 

Το ένα μετά τ' άλλο...

Διαρκώς ξύνεται ο δουλευταράς με το νύχι του…!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
02/10/2014  



(Η φωτογραφία είναι από το προσωπικό μου αρχείο. Σήμερα βρήκαμε το Γιώργο στο σπίτι του. Εξοικονόμησε ελάχιστο χρόνο για να καλλωπίσει από μόνος του με σκαλιστή πέτρα την εξώπορτα… Παίρνει το μυαλό του στροφές, πιάνει το χέρι του! Κάνει τα πάντα!)

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...