Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ ΑΥΤΗ Η ΑΜΙΛΛΑ!

(Μια γρήγορη πινελιά, για τις εξώπορτες…)

Αυτές τις μέρες έκανα μια βόλτα στο χωριό. Μ’ ένα στόχο: 

Να φωτογραφίσω εξώπορτες.

- Οι περισσότερες, περίπου, είναι στον Κάτω Μαχαλά και καλλωπίζουν υπέροχα τον κεντρικό δρόμο και την πιάτσα - .

Η ωραία εξώπορτα δείχνει την φροντίδα και το μεράκι των συγχωριανών μου, που ξεχύνεται κι έξω από το σπίτι…

Η καθεμιά, είναι κι ένα ξεχωριστό καλλιτέχνημα. 

Με το οποίο ο σπιτονοικοκύρης δείχνει πόσο ευαίσθητος, πόσο απαιτητικός, είναι ακόμα και για τον καλλωπισμό του εξωτερικού χώρου…

Οι δερβιτσιώτες λένε:

«Βλέποντας τα ωραία έξω, οι περαστικοί θα φανταστούν τα πιο ωραία που έχεις κάνει μέσα…!».

Οι περισσότερες εξώπορτες είναι λιθοπελεκητές. - Με πέτρα απ’ τα λατομεία μας -. Τοποθετημένη με αρμό ή χωρίς αρμό.

Γούστο είναι αυτό!

Και σκεπασμένες με πέτρινες πλάκες. Διατηρείται, κατ’ αυτόν τον τρόπο, με συνέπεια η παράδοση.

- Αφού ο τόπος μας, ως βασικό οικοδομικό υλικό, έχει την πέτρα -.

Στη γενική εμφάνιση οι νέες εξώπορτες έχουν κοινά στοιχεία με τις παλιές… Με του Μάσσιου, του Σιάνου, του Διαμάντη, του Καρέλη, του Θειάκου…, που εκείνη την εποχή είχαν ανθρώπους στο εξωτερικό.

Τα φύλλα, στη γενικότητα, είναι φτιαγμένα από ξύλο. Αραιά και που και από λαμαρίνα, είτε σιδηροκατασκευή.

Πέτρα και ξύλο: Δεν υπάρχει πιο πετυχημένος συνδυασμός.

Βρίσκονται σε άμιλλα μεταξύ τους οι γείτονες, οι συγχωριανοί: Ποιος θα φτιάξει την καλύτερη εξώπορτα;!

Με το σουφά και την εξόστρωση με πλάκες.

Ταυτοχρόνως και οι πετράδες - οι λιθοπελεκητές. Συνάμα και οι μαραγκοί, οι σιδεράδες - οι λαμαρινάδες…

Είναι ωραία αυτή η άμιλλα!

Πραγματικά…! 


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
28/09/2014

(Οι φωτογραφία είναι από το προσωπικό μου αρχείο) 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...