ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΑΝΤΡΙ…

(Αυτή είναι λεβεντιά…)

Μέσα στην γενική απογοήτευση, που επικρατεί χρόνια τώρα στον τόπο μας, ακούς σποραδικά και καμιά θετική πρωτοβουλία.

Γίνεται - ευτυχώς - και καμιά ενθαρρυντική πράξη.

Ο Σωτήρης ο Ράφτης, μόλις πήρε τη σύνταξη στην Αθήνα, επέστρεψε στον τόπο του κι έβαλε το Ζερβάτι στο ρεβάνι.

Ενοικίασε αρκετούς αγρούς και τους έσπειρε με στάρι και μηδική.

Κι ας ξέρει καλά - χωριάτης είναι - ότι η γεωργία είναι χωρίς σκεπή.

Είναι ρίσκο, είναι λαχείο.

Σπέρνεις κι ίσως να μην πάρεις ούτε το σπόρο.

Να αποτύχεις παταγωδώς…

Ο Σωτήρης το αποφάσισε και το έκανε.

…Τώρα παλεύει με τα σπαρτά, αλλά διατρέφει κι αγελαδικά για γάλα και κρέας. Επιχειρεί να χτυπήσει μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια…

Κατέβηκε να δουλέψει στο χωριό του για τον εαυτό του. Αλλά…, συνάμα να χαλάσει και τα σχέδια ορισμένων, που αλωνίζουν ανενόχλητοι στα χωράφια μας.

Ενοικίασε με περισσότερα λεφτά τη γη. Με στόχο, να παραγκωνίσει τον Καντρί.

Σου λέει περήφανα, χτενίζοντας με τ’ αργασμένα δάχτυλα το γκριζωπό μουστάκι του: «Στον τόπο μας,…, δεν υπάρχει λόγος να μας εκμεταλλεύεται τη γη ο κάθε Καντρί…»

Προσπαθούν με κάθε ύπουλο τρόπο - δικοί μας συμφεροντολόγοι και αλλοεθνείς - να πάρουν του κάθε Σωτήρη το φρούριο από μέσα.

(Σε κανέναν πόλεμο το φρούριο δεν πάρθηκε απ’ έξω).

Αλλά… ο Σωτήρης δίνει μάχη, αντιστέκεται λεβέντικα, παλικαρίσια…

Με απώτερο στόχο τη νίκη.

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

06/01/2014

(Η φωτογραφία είναι από το προσωπικό μου αρχείο)

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει: «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!» Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

Διαβάστε περισσότερα

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα: - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο). Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

Διαβάστε περισσότερα

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι». Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι». Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι». Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...

Διαβάστε περισσότερα

Αντίλογος

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου