Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΙ ΣΕ ΦΤΑΙΕΙ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ…(;!)

Έχω μια λόξα, που… ίσως να αγγίζει την τρέλα!

Φωτογραφίζω, χρόνια τώρα στη σειρά, τα συνθήματα στους τοίχους της Αθήνας.

Όποιο μου βγει μπροστά.

Ανεξαρτήτως περιεχομένου, τρόπου γραφής, χρώματος, επιφάνειας, χώρου...

Δεν κάνω καμιά διάκριση.

Γράφω, συνήθως, κάτω από το κάθε φωτογραφισμένο σύνθημα, ένα μικρό σχόλιο.

Σύντομο.

Φυσικά, με κάποια λογική.

Σας παρουσιάζω μερικά συνθήματα:

«Κοινωνική εξέγερση - η μόνη λύση», «Ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες», «Το κράτος είναι ο μόνος τρομοκράτης», «Αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι», «Νοιάσου για την τάξη σου, όχι για την πάρτη σου!» «Πάρτε πίσω τα κλεμμένα!»…

Ανεβαίνει περισσότερο ο θυμός, ο σφυγμός, η αγανάκτηση των γραφιάδων στα παρακάτω συνθήματα:

«Οι ιδέες δεν σκοτώνονται με σφαίρες», «Αλήτες, λέρες, αλητοπατέρες», «Το αίμα κυλάει, εκδίκηση ζητάει», «Φτωχοί στα όπλα!», «Λαέ στα όπλα!»…

Γραμμένα συνθήματα στα πεταχτά… Υπό την πίεση του φόβου και του τρόμου. Μην τους δει μάτι αστυνομικού και βρουν το μπελά τους...

Ενώ βάζω κάτω τα συνθήματα - με ταξικό, συστημικό, κοινωνικό, πολιτικό... περιεχόμενο και τα περιεργάζομαι, σκέπτομαι βαθιά και μονολογώ:

Τι διάολο τρόπος έκφρασης είναι αυτός;!

Τι επιλογή τάχα;!   

Να κάθεσαι και να γράφεις με μαρκαδόρο, με σπρέι... τη σκέψη σου πάνω σε ντουβάρι! Τη διαμαρτυρία σου πάνω σε αρχαία μάρμαρα…!

Να εκτονώνεις το θυμό σου καταστρέφοντας πολύτιμα έργα τέχνης…!

Επειδή δεν σου αρέσει το σύστημα, να τα βάζεις με τ' άγαλμα του Παλαμά!

Ρίχνοντας χρώματα πάνω του, σπόντας με σφυρί τη μύτη του…

Όταν υπάρχουν χίλιοι δυο τρόποι... να εκφραστείς…(;!)

Αυτό τον «σύγχρονο» τρόπο - μόδα πια - δεν μπορώ να τον αντιληφθώ…

Τον αποκαλώ ανεπιφύλακτα βανδαλισμό, βαρβαρότητα, τραμπουκισμό...


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
08/08/2014 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...