Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΑΥΤΑ ΤΑ «ΕΡΓΑ» ΜΑΣ ΜΑΡΑΝΑΝ…!

Άλλοι «μαστόροι» μπαίνουν, άλλοι βγαίνουν στη Δερβιτσιάνη. Τις μέρες, τουλάχιστον, που είμαι εγώ εδώ.

Επισκευάζουν τηλεοράσεις, ψυγεία, πλυντήρια του κακόμοιρου κόσμου…

Πολλοί συγχωριανοί φορτώνουν σε αυτοκίνητο τις ηλεκτρικές συσκευές, που καίγονται συνέχεια από τη χαμηλή τάση ρεύματος και τις μεταφέρουν στην πόλη…

Το ηλεκτρικό 2 - 3 - 5 φορές την ημέρα φεύγει…και περιμένεις, περιμένεις… να ‘ρθει…

Χάλι μεγάλο. Αγιάτρευτη πληγή.

Τραβάει αυτή η κατάσταση 24 χρόνια τώρα. Κι ένοχος είναι ο κανείς.

Το κεφαλοχώρι, δεν έχει ούτε πόσιμο νερό.

Διψάει το 2014… το ίδιο σαν τον παλιό καιρό…

Πηγαίνει με τα πλαστικά μπουκάλια ο κόσμος να πάρει νερό σε άλλα χωριά, σε άλλες πηγές…

...Κι έφτιαξε το επαρχείο στο χωριό, τεράστια εξέδρα για χορό και για προβολή των «αξιόλογων» προσώπων, για τη μεγάλη Αυγουστιάτικη γιορτή…

Έχουμε προέδρους χωριών, έπαρχους, βουλευτές… Όλοι κάθονται και αγναντεύουν… 

Είναι απλοί θεατές της άθλιας κατάστασης.

Πιάνουν θέσεις, μόνο για τις απολαβές… Καθόλου για δουλειά… 

Για έρμη ευθύνη.

Να είναι καλά τα σιντριβάνια, οι πεζοπορίες, τα γήπεδα, οι εξέδρες, οι χοροί και δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να σου πιάσει το μάτι τώρα τον Αύγουστο στον τόπο μας.

Καημένε κόσμε, που δεν αντιλαμβάνεσαι τι κακό σε βρίσκει κάθε τόσο με τα ανεύθυνα άτομα, τα ρεμάλια που βγάζεις στην κορυφή…!

Αυτά τα «έργα» μας μάραναν…!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

14/08/2014

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...