Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΝΕΡΑΪΔΑ ΕΙΝΑΙ Η ΝΥΦΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ

Η κάθε συνάντηση με τον καλό μου φίλο, Παντελή Γκόλε, από την Καλογοραντζή, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Ο οδοντίατρος στο επάγγελμα και λάτρης των αρχαιολογικών μνημείων και χώρων, διαρκώς σου ανοίγει νέα παράθυρα επικοινωνίας. 

Σου δίνει αφορμές, να δεις διαφορετικά, πιο θετικά τον κόσμο γύρω σου.

Ρίχνοντας μια ματιά στο πρόσφατο κείμενό μου: - Έκκληση για την αξιοποίηση του Σπηλαίου της Σκοτεινής - του γεννήθηκαν διάφορες ιδέες -.

Ξύπνησαν μέσα του παιδικές αναμνήσεις. Τη νύχτα δεν μπόρεσε, πραγματικά, να κοιμηθεί.

Την επόμενη, με προσκάλεσε από το πρωί να πιούμε καφέ για να μου κάνει την τεκμηριωμένη ανάλυση:

- Οι γιαγιάδες - λέει - όταν ήμασταν πιτσιρικάδες, μας συμβούλευαν:

«Μετά τα μεσάνυχτα στο πλάι των Λυταίων βγαίνουν οι Νεράιδες. Χορεύουν και τραγουδούν, χτυπώντας στους γοφούς τους το ντέφι. Εσείς δεν τις βλέπεται. Αυτές όμως, σας παρακολουθούν. Γι’ αυτό τις νύχτες μην πάτε προς τη Σκοτεινή».

Μας τις παρουσίαζαν και σαν διαβόλους με τα ντέφια…!

Αργότερα, όταν μεγαλώσαμε και καταλαβαίναμε περισσότερα, αναρωτιόμασταν: Όλη αυτή η ιστορία «κατασκευάζονταν» απ’ τις γιαγιάδες απλά για να μας εκφοβίσουν, να μας πανικοβάλουν ή στηριζόταν πάνω σε πραγματικό γεγονός…;!». 

Συνδέει ομαλά, ο μελετηρός Παντελής, το παραπάνω γεγονός και μ’ ένα άλλο, πιο δυνατό στοιχείο. Το οποίο είναι απόσταγμα από έρευνα του Pouqueville. Ο οποίος επισκέφτηκε το Σπήλαιο και κάπου στα έγκατά του, αντίκρισε κυανόκρανο. Κατέληξε τότε - περίπου το 1820 - στο συμπέρασμα, ότι στην αρχαιότητα αυτού υπήρχε βωμός των Νηρηιδών. Μέτρησε, επίσης, 40 σκαλιά, που σε οδηγούσαν στην επιφάνεια της υπόγειας λίμνης… κλπ, κλπ… Στοιχεία αληθινά. 

Διεισδύει ακόμα πιο βαθιά ο Παντελής στο μύθο του Σπηλαίου και με μια σειρά από ρητορικά ερωτήματα, όπως: «Η νεότερη παράδοση που «μιλάει» για τον πνιγμό της νύφης, μήπως έχει σχέση με τις Νεράιδες;! Από πού ερχόταν τάχα ο ήχος του ντεφιού;! Μήπως τη νύχτα, μέσα στο πυκνό σκοτάδι, στην απόλυτη ηρεμία, προκαλούσε ήχο η κατάπτωση ενός σταλακτίτη πάνω στην επιφάνεια του νερού;! Ή μήπως καμιά αέρια εσωτερική σχισμή φύσαγε και προκαλούσε την ξεχωριστή ηχητική μουσική; Κάτω από το ρυθμό της οποίας χόρευαν οι αέρινες, οι αόρατες Νεράιδες με τα μακριά ξανθά μαλλιά και την ολόσωμη κάτασπρη ενδυμασία…;!» 

Καταλήγει: Δεν τίθεται καθόλου θέμα εξερεύνησης για την εκδοχή αν υπάρχει χαραματιά στο βυθό της Σκοτεινής, απ’ όπου διαπερνά ανθρώπινο σώμα και εμφανίζεται κάπου αλλού… Η νύφη που πνίγηκε, δεν αμφισβητείται διόλου ότι ήταν Νεράιδα (νύμφη). Αέρινη, που χωράει, περνάει και πάει παντού…

Αυτή, επομένως, είναι η νεότερη παράδοση…συνέχεια της παλιάς…, που μαρτυρεί ότι ο τόπος μας είναι κατοικημένος από αρχαιότατους χρόνους…

Βασικός πόθος και έμμονη ιδέα του Παντελή είναι: Εκτός της τουριστικής αξιοποίησης του αρχαιολογικού χώρου, η Σκοτεινή να μετατραπεί συγχρόνως και σε πηγή άφθονου πόσιμου νερού.

Να είχε μετατραπεί. Τι κάνει ακόμα...(;!)


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

10/02/2014

(Η φωτογραφία είναι από το προσωπικό μου αρχείο)

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...