Κάποια πράγματα
δεν έρχονται από μόνα τους. Δεν γίνονται μόνο από επιθυμία.
Έχουν μια ροή.
Ένα ξεκίνημα.
Μια αφετηρία.
Ο Παναγιώτης Ντούλες, π.χ., που ασχολείται με τον παραδοσιακό χορό, αλλά και με το τραγούδι, έχει ακούσματα από παλιά.
Ο Παναγιώτης Ντούλες, π.χ., που ασχολείται με τον παραδοσιακό χορό, αλλά και με το τραγούδι, έχει ακούσματα από παλιά.
Εκτός αυτών,
ήρθε κι ο ίδιος σε επαφή με την παράδοση. «Συναντήθηκε» με αυτή την ωραία
«ερωμένη» αρκετές φορές: Τραγούδησε ο ίδιος.
Χόρεψε. Φόρεσε την παραδοσιακή στολή...
Χόρτασε με παράδοση.
Η μάνα του, η Γιαννούλα, είναι από του Δέδε. Από πολυμελές οικογένεια, στη Δερβιτσιάνη. Με σπίτι, που αντηχούσε από το τραγούδι. Κι ο ήχος ξεχυνόταν από τις καμάρες, τις πόρτες, τα παράθυρα, τους φεγγίτες…
Η μάνα του, η Γιαννούλα, είναι από του Δέδε. Από πολυμελές οικογένεια, στη Δερβιτσιάνη. Με σπίτι, που αντηχούσε από το τραγούδι. Κι ο ήχος ξεχυνόταν από τις καμάρες, τις πόρτες, τα παράθυρα, τους φεγγίτες…
…και γέμιζε όλος ο λάκκος με μουσική.
Η Βάνθω το έπαιρνε, ο Μίχος το ‘κλωθε κι όλοι οι υπόλοιποι κρατούσαν ίσο: Η Άφρω, η Βέργω, η Γιαννούλα, ο Δήμος, ο Πάντος, ο Λάκης, ο Γιάννης.
Η Βάνθω το έπαιρνε, ο Μίχος το ‘κλωθε κι όλοι οι υπόλοιποι κρατούσαν ίσο: Η Άφρω, η Βέργω, η Γιαννούλα, ο Δήμος, ο Πάντος, ο Λάκης, ο Γιάννης.
Χόρευαν οι κοπέλες, καθώς καθάριζαν την πέτρινη αυλή, με τη
σκάρπα στο χέρι για μαντήλι...
Κοίτα μέχρι πού έφτανε το πάθος για το χορό;!
Το Γιάννη τον θυμάμαι, που έβγαινε στο Προσήλιο του Ντόνη και κούρδιζε το βιολί. Το Δήμο, με το κλαρίνο, αργότερα μου τον έπιασε το μάτι. Και τον κράτησε ως αργά.
Το Γιάννη τον θυμάμαι, που έβγαινε στο Προσήλιο του Ντόνη και κούρδιζε το βιολί. Το Δήμο, με το κλαρίνο, αργότερα μου τον έπιασε το μάτι. Και τον κράτησε ως αργά.
«Όταν με κάλεσαν κι έπαιξα στην Οχρίδα, είπε κάποτε, με το κλαρίνο μου χόρεψαν τρεις λαοί:
Έλληνες, Σκοπιανοί και Αλβανοί».
Όταν παντρεύτηκε στη Γοραντζή, η Γιαννούλα, μαζί με την προίκα, «πήρε» και τα τραγούδια. Τον ενθουσιασμό, όλο το γλέντι του Σαραντινού κουβάλησε μαζί της...
Το αγαπημένο της τραγούδι «Τρία παιδιά, τρία παιδιά,/ τρία παιδιά κλεφτόπουλα,/ μας κλέψαν τη Γιαννούλα…», το ‘λεγε συχνά και κρατούσε το ρυθμό, χτυπώντας ελαφρά το γκιούμι...
Η οικογένεια Δέδε, πασίγνωστο γεγονός, τραγουδάει ακόμα όλη μαζί. Ανεβαίνει σε σκηνές, μπαίνει σε στούντιο… και λέει τα: «Στης Δερόπολης τον κάμπο», «Ντέλη παπά», «Κλεφτόπουλα», «Μάρκος Μπότσαρης»…
Όταν παντρεύτηκε στη Γοραντζή, η Γιαννούλα, μαζί με την προίκα, «πήρε» και τα τραγούδια. Τον ενθουσιασμό, όλο το γλέντι του Σαραντινού κουβάλησε μαζί της...
Το αγαπημένο της τραγούδι «Τρία παιδιά, τρία παιδιά,/ τρία παιδιά κλεφτόπουλα,/ μας κλέψαν τη Γιαννούλα…», το ‘λεγε συχνά και κρατούσε το ρυθμό, χτυπώντας ελαφρά το γκιούμι...
Η οικογένεια Δέδε, πασίγνωστο γεγονός, τραγουδάει ακόμα όλη μαζί. Ανεβαίνει σε σκηνές, μπαίνει σε στούντιο… και λέει τα: «Στης Δερόπολης τον κάμπο», «Ντέλη παπά», «Κλεφτόπουλα», «Μάρκος Μπότσαρης»…
Δεν τα λέει. Μάλλον τα «κλαίει» τα τραγούδια.
Θέλω να πω και κλείνω, γιατί δεν μου αρέσει να πολυλογώ και να κουράζω, ότι η ενασχόληση με την παράδοση, δεν είναι αυτοσκοπός.
Θέλω να πω και κλείνω, γιατί δεν μου αρέσει να πολυλογώ και να κουράζω, ότι η ενασχόληση με την παράδοση, δεν είναι αυτοσκοπός.
Η παράδοση έχει αρχή και συνέχεια… Τέλος δεν έχει. Έχει πηγή,
συγκεκριμένη κοίτη και προορισμό…
Είναι σαν το ποτάμι…
Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
23/01/2014
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου