ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ

(Δεν μπορώ ν’ αφήσω σημαντικό γεγονός ασχολίαστο, αστήριχτο, γιατί δεν είναι λογικό).

Πληθώρα από επιστολές στάλθηκαν στο Σαμαρά για το επίδομα/σύνταξη του ΟΓΑ από Βορειοηπειρώτες.

Για να φτάσουν στα ψίχουλα, που διεκδικούν, διάφοροι κοντυλοφόροι γράφουν τι κάναμε για την Πατρίδα μας το 12, το 14, το 40…

Κουραστική η διαδρομή. Τόσο που πάνω στο διάβασμα ο αποδέκτης ξεχνά το βασικό ζητούμενο.

Χάνεται στο ίσιο.

Ομοσπονδίες, διάφοροι φορείς - σφραγίδες, προσχήματα κομμάτων, που δεν εκπροσωπούν κανέναν, αφού η πηγή τους είναι οι αδελφότητες - που δεν λειτουργούν, μόνο καμιά φορά χορεύουν - κρατούν σκοπίμως, με ψεύτικη ελπίδα, απογοητευμένο πολίτη.

Ατέλειωτες οι κουβέντες σε στέκια, σε πλατείες, σε καφενεία…που καταλήγουν στο πουθενά. Αφού πριν φτάνουν στο σπίτι οι συνομιλητές, ξεχνούν το σκοπό και την απόφαση που πήραν στη μάζωξη.

Ο Χρήστος Λιώλης, με ίδια πληγή στο σώμα του, όπως όλοι οι παρήλικες Βορειοηπειρώτες, μάλιστα πιο βαθιά, δεν ασχολείται με αερολογίες.

Σκέπτεται σοβαρά πώς θα βρει το Σαμαρά, για να του τα ψάλει, όπως αρμόζει σε τσιαουσιώτη, που στις φλέβες του ρέει άλικο προγονικό αίμα.

Δεν ψάχνει στρατιά. Από μόνος του έστησε καρτέρι.

Τι κι αν τον αποκαλέσεις λιοντάρι, λεβέντη, παλικάρι...

Δεν αρκεί.

Μεν είναι ένας από μας. Όμως τον ξεχωρίζει απ’ όλους μας η αυθόρμητη, τολμηρή πράξη, που έκανε.

Τον θήλιασε, τον έπνιξε το δίκιο.

Μα… τους άρχοντές μας, δεν τους πνίγει τίποτε;!

Σε επόμενες εκλογές είναι καλά να τους πνίξουμε. Να τους πετάξουμε στο καλάθι των αχρήστων...

Αφού άχρηστοι είναι.

Ότι δεν έκαναν οι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι προεκλογικά, μαζί και με τους υποψήφιους ευρωβουλευτές, το επιχείρησε ο ίδιος.

Ο εγγονός του Θύμιου Λιώλη.

Το θέμα από δω και πέρα είναι πώς λύνεται πρακτικά, το πρόβλημα. Πώς πράττεις συγκεκριμένα. Πώς δρομολογείς λύσεις. Πώς σπρώχνεις παραπέρα την πρωτοβουλία του Χρήστου…

Ασχολείσαι με έργο κι όχι με λόγια, που τα παίρνει ο άνεμος.

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

12/06/2014

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει: «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!» Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

Διαβάστε περισσότερα

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα: - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο). Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

Διαβάστε περισσότερα

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι». Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι». Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι». Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...

Διαβάστε περισσότερα

Αντίλογος

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου